Bij de bushalte in mijn straat liggen altijd peuken op de grond. Dit keer pakte ik ze niet met een knijper als zwerfafvalraper. Ik wachtte op de bus, evenals een rokende vrouw. Ik wist al waar haar sigaret zou blijven en kreeg gelijk. ‘Waarom gooit u uw peuk op de grond?’, vroeg ik, verwijzend naar de schadelijkheid voor het milieu en mijn functie van afvalraper van de straat.
Het was alsof zij voor het eerst hoorde van dit probleem. Natuurlijk zou ze het nooit meer doen. Met een wederzijdse glimlach beklonken we het gesprekje, maar ik putte er weinig hoop uit. Het is een illusie dat het probleem van het zwerfafval wordt opgelost door vrijwillige gedragsverandering. Tientallen jaren moeilijk afbreekbare zooi langs wegen en paden wijzen da..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
