Het was het negende uur. Vanaf ‘s morgens vroeg tot achter in de middag zaten we in de schoolbanken. Helemaal klaar waren we ermee, Latijn, Grieks, wiskunde, Frans, natuurkunde, godsdienst ... pfff ... Eindelijk ging de bel. De leraar ging voor in het eindgebed, maar hield zijn ‘amen’ in. Wij stonden echter al naast de bank, tassen in de hand. En toen zei hij minzaam: ‘Amen’. De boodschap was duidelijk.
Amen, wat kun je erop wachten! ‘Als wachters op de morgen; het amen, ach wanneer … ‘ Denk aan de voorganger die het eind van zijn preek niet kan vinden, een piloot die niet weet te landen. De gemeente smacht naar het verlossende amen, maar nee, weer een doorstart. Ik hoop oprecht dat ik dit gemeenten niet al te vaak heb aangedaan. Tik me o..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .