Als het sfeergevoel bepalender wordt dan de inhoud, is het goed even stil gezet te worden

Tradities en feestgewoel kunnen dit jaar even geen doorgang vinden. Als je het Kerstfeest en Oud en Nieuw in Zuid-Afrika hebt meegemaakt, besef je dat ermee te leven valt.

Het kerstverhaal zit vol dieren. Zonder kerstmarkten en tuincentra blijven er alleen schapen over, in coronatijd afgepeld tot de kern. Dat schrijft columnist Sophia Geuze.

Het is 31 december 1939. Ook in de Gereformeerde Kerk aan de Herengracht in Leiden. De verslaggever is enthousiast over de bijzondere preek van dominee H.A. Wiersinga.

Ze kon wel janken, maar dat deed Anita Zeldenrust niet. De tweede quarantaine maakte haar chagrijnig, en daar moest ze wat mee. 'Laten we veerkracht bombarderen tot het woord van 2020.'

Op 27 december is het de zondag van de heilige familie. Aan dit modelgezin had ik mij zitten ergeren, maar het bleek een samengesteld gezin. Hoezo idyllisch?

‘Kwetsbaar' is een gemakswoord geworden. Je suggereert dat je er iets goeds en kommervols mee bedoelt, zonder de verplichting je nader te verklaren. Maak het jezelf niet te makkelijk als je over groepen mensen spreekt.

Kerst zal dit jaar niet hetzelfde zijn, een bevreemdende gedachte. Het coronavirus trekt een brute streep door oude vanzelfsprekendheden, schrijft Kelly Keasberry, redacteur bij Tertio.

Iets van die beklemming, van de eerste lockdown, moet terug. Nu zien we niks van de ic-afdelingen, de nachtelijke ambulanceritten, ingepakte zorgverleners, stille verpleeghuisgangen, de ademnood en de angst.