Je hoeft niet te weten wat je komt doen. Kom gewoon opdagen

Al drie jaar hang ik nu kabelbanen tussen balkons. Het is speels en simpel, onverwacht en het adresseert één van de grootste vraagstukken van de stad; eenzaamheid. Via een mand aan een kabel wissel je met stadse overburen koekjes, snoepjes, briefjes, taart en hele flessen wijn uit. Het verandert de perceptie van de buurt. Alle reden om er nog lang mee door te gaan, maar ik had het gevoel niet meer. ‘Hoezo, gevoel!?’ tettert mijn geweten in mijn oor. ‘Het is een goed idee, het is voor de goede zaak, er zijn fondsen beschikbaar om het te maken; hoepel op met je gevoel. Heb je geen zin? Dan maak je maar zin!’

Ik ben groot geworden met een tikje verantwoordelijkheidsgevoel en zin hebben in iets was een luxeproduct, geen voorwaarde. Maar het knaagt. De handdoek in de ring gooien wil ik niet. Domweg doen wat je nou eenmaal hebt bedacht, of beloofd of waarvoor je verantwoordelijk bent? Het zuigt je leeg. Er móét een derde weg zijn. Niet alleen voor de kabelbanen, maar ook voor al die andere zaken in het leven. Die oude vriend bezoeken die zo depressief is, opstaan tegen oneerlijkheden op je werk. Alleen als je het voelt? Of altijd doen omdat je heus wel weet wat gezegd moet worden.

Wat doet de kunstenaar? Recent leerde ik van twee grootheden: Nick Cave en Julia Cameron. De beroemde rock-’n-roll-muzikant Nick Cave creëert zijn briljante wer..