In 1940 was de verbijstering over de Duitse inval in ons land zo groot dat er een paar weken nodig waren voordat men weer bij zinnen was. Dominees preekten in deze verwarring vooral verootmoediging. De oorlog was een verdiende straf van God over onze schuld en het kerkvolk werd opgeroepen tot verootmoediging. Zo preekten bevindelijken natuurlijk, zult u zeggen. Nee, zo preekten die eerste oorlogsweken veel meer predikanten, orthodox of vrijzinnig.
Men was schuldig aan de oorlog. Maar wat die schuld was, bleef onduidelijk. Sommige predikanten wezen naar het kwaad van de democratie, die evenveel ruimte gaf aan christenen als aan godloochenaars, andere noemden de secularisering als reden voor straf. Wat moesten kerkgangers daar precies mee? ..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
