Vijf minuten lopen vanaf de redactie ligt een begraafplaats. Wij eten daar soms onze boterhammen. Er is een grafmonument in de vorm van een woonwagen. Altijd als ik dat zie, denk ik aan de jaren tachtig. Ik was dertien, toen er een stoelenmatter uit Hoogeveen aan de deur stond. Ineens zag ik mijn moeder veranderen in een boerendochter die een handelsreiziger te woord staat. Het bijna smekende van die man, de stem van armoede. Het begrip dat zij toonde. En meer: respect. Wij hadden toen van die knopstoelen, ze gaf alle biezen zittingen mee. Kwestie van vertrouwen.
Hij kwam ze terugbrengen, ze waren weer als nieuw en als niemand keek, rook ik even aan de verse biezen.
Elke plaats heeft wel een paar van die typerende, witte woonwagens. Meesta..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
