Dat kan echt niet, zei de stewardess. Maar wie bepaalt wat wel of niet kan?
Ik stond nog geen twee minuten op Nederlandse bodem toen iemand zei: ‘Dat kan echt niet.’ Het waren de woorden van een stewardess nadat ik met mijn man en kinderen op een uitgestorven Schiphol het cabinepersoneel was gepasseerd. Ze verwees naar de blote voeten van mijn middelste. Ik heb er niet op gereageerd want in Zuid-Afrika is ‘kaalvoet’ lopen de normaalste zaak van de wereld, dus ze kon al blij zijn dat de meerderheid van ons gezin schoenen aan had.
Toch zette haar opmerking me aan het denken. Waarom kan mijn kind volgens haar niet op blote voeten lopen? Waarom moet ze daar iets van vinden of zeggen? Wie bepaalt eigenlijk wat wel of niet kan?
In de tijd dat ik in Zuid-Afrika woonde, hoorde ik van Nederlanders wel vaker wat wel en niet kan: als het ging om de rassenproblematiek, de armoede of de politiek. Alsof het allemaal heel eenvoudig is en je het als Nederlander beter weet.
Het duurde eventjes voordat ik doorhad dat wij als Nederlanders vaak ongevraagd en ongezouten onze mening geven. Pas na een paar jaar leerde ik steeds meer mijn mond te houden en vooral te luisteren of vragen te stellen. Wat heeft apartheid met jou gedaan, hoe voelt het om een corrupte president te hebben en wa..
