Geen Jip en Janneke? Het is eng als kinderen meekrijgen dat literatuur de heersende culturele idealen dient te bevestigen

Wie heeft ooit bedacht dat het verstandig is fietsverlichting op batterijen te introduceren? Het is een voorbeeld van modernisering die rustig als 'terug in de tijd' kan worden bestempeld.

Mijn kerstboom staat al twee weken. Ik wilde het thuis gezellig maken en het maakte me niet uit dat het nog maar net november was. Want deze kerstboom was bijzonder gewenst. Het was namelijk mijn allereerste kerstboom.

Wij hebben twee kinderen. Meestal trekken zij goed met elkaar op. Soms knettert het. Over de douche, de afwas of de rommel. Soms gaat het dieper. Dan botsen hun karakters. Ik vind dat vaak gewoon mooi om te zien.

Statenlid Julie d’Hondt (PvdA) verwoordde het in jip-en-janneketaal dat de boeken van Jip en Janneke ‘echt niet meer kunnen’, omdat ze stereotiepe rollen van man en vrouw bevestigen. Er kwam gedoe. Natuurlijk.

'Overspel door een prominente voorganger van Hillsong, misbruik in een kerk in Zeeland, Arie Slob en de antihomoverklaring op christelijke scholen; de christenen stonden weer lekker op de kaart deze week.'

Columnist Hilbrand Rozema ging per boemeltje zuidwaarts, op zoek naar ruimte in donkere dagen. Hij kwam uit in Heerlen en ontmoette Jo in zijn boeken- en tijdschriftenhandel.

Een opa, een oma, een vader, een moeder, zoon, dochter, de vele coronadoden, en alle mensen die het nieuws niet halen. Heer, herinner U de namen van hen die ons zijn voorgegaan.

Op dit moment moet ik mijn huiskamer juist uit om niet afgeleid te worden. Daar word ik onrustig van, schrijft columnist Theanne Boer. Waarom heb ik die afleiding nodig, wat is er zo beangstigend? Een verkenning.