Ego’s en aversies bedreigden de loyaliteit tussen Radboud Universiteit en Rooms Katholieke Kerk

Net teruggekeerd uit Rome, kreeg ik in 1991 de kans om aan de Katholieke Universiteit Nijmegen (KUN) met een proefschrift te beginnen. Het moet in datzelfde jaar geweest zijn dat kardinaal Simonis in Nijmegen kwam om te spreken met ir. Willy van Lieshout, die toen nog net bestuursvoorzitter van de KUN was. Ik had de kardinaal beloofd hem in het bestuursgebouw op te halen en hem mijn nieuwe werkplek te laten zien. Eigenlijk wilde ik de sfeer ook wel eens proeven in dat bestuursgebouw. Daar aangekomen was ik getuige van een mooi tafereel. Twee mannen namen afscheid van elkaar op een manier waaruit zelfs een naïeve promovendus kon afleiden dat ze elkaar respecteerden. Van Lieshout boog zelfs een beetje voor de kardinaal, zoals alleen katholieken dat kunnen. Het is zo’n lichte buiging, waarin het besef van de aanwezige hiërarchische verhouding is uitgedrukt, maar geen onderdanigheid; eerder zelfbewustzijn zelfs. Daar moet je decennia voor oefenen. En het helpt als een bisschop sympathiek is.

een oprechte katholiek

Tijdens ons gesprek vertelde de kardinaal dat hij blij was met ‘mijnheer van Lieshout’. Hij was een oprechte katholiek en hij had zich tijdens eindeloze discussies over de identiteit van de KUN in talloze overlegorganen in de jaren ’80 veel moeite getroost de meerwaarde van de katholieke identiteit aan te tonen. Hij had er zelfs persoonlijk een nota over geschreven Katholieke Universiteit Nijmegen. Meer dan een naam. De identiteit in relatie tot de grondslag (1985). Die moest ik maar eens lezen.

Dat heb ik toen niet gedaan. Maar inmiddels is er bisschoppelijk decreet uitgevaardigd waarin de Radbouduniversiteit ontkatholiekt werd. Kardinaal en topbestuurder hebben dat niet hoeven meemaken: zij stierven vlak na elkaar,..