Feuilleton: Letitia's appelboom (26)
26. Zijn handen rustten op de voorkant van het zadel, de teugels lagen losjes tussen zijn vingers. Hij vond het niet leuk om getuige te zijn van dit soort vrouwengekijf, maar hij kon zich wel voorstellen hoe juffrouw Letitia zich voelde nu mevrouw Bowman haar een koe schonk die ze helemaal niet had mogen inpikken. In elk geval hoefde Letitia er niet over te procederen. De dagen die hij bij de rechtbank had doorgebracht, beschouwde hij als verloren tijd, zelfs die keren dat hij er zelf het initiatief toe had genomen, wat een keer of twee gebeurd was. Als je wilde dat er recht gedaan werd, kon je soms gewoon niet om een rechtszaal heen al stond het niet bij voorbaat vast dat daar ook werkelijk recht gesproken werd. Mensen hadden behoefte aan excuses, aan erkenning en ze gebruikten de rechtszaal om dat te krijgen. Juffrouw Letitia hoefde niet naar de rechtszaal te gaan, dus hij verwachtte dat ze de koe zou aanvaarden zonder excuus, al had ze daar recht op. ‘Volgens mij bedoelt u het goed. Ik ben ervan overtuigd dat juffrouw Letitia u dankbaar is.’ Hij wachtte haar antwoord niet af. ‘Kan ik u een lift terug naar uw wagen aanbieden, mevrouw Bowman? Ik ben benieuwd hoe de vergadering is afgelopen. Maar één van jullie zal naast me moeten lopen, meisjes. Misschien wil juffrouw Letitia haar koe terugbrengen naar…’
Hij schoof zijn hoed naar achteren en zette zijn handen in zijn zij. ‘Waar gaat u eigenlijk naartoe met dat beest?’ De vrouw klemde haar lippen op elkaar. Toen lichtte haar gezicht op. ‘Mag ik Charity misschien bij u stallen, m’neer Carson? Dat zou geweldig zijn.’
Hij aarzelde niet. ‘Tuurlijk. Lijkt me lekker om nu en dan een beetje verse melk te krijgen.’ De koe scheen ook goed op te kunnen schieten met zijn Amerikaanse dingo. De hond snuffelde aan de neus van de koe, zijn vishaakvormige staart stond zacht kwispelend rechtop.
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
