26 januari 2021 om 03:00
Luister naar

Vage kennissen zijn inmiddels zo vervaagd dat ik niet meer weet hoe ze eruitzien

Eerst zes. Toen drie. Toen twee, en nu één. Eén ander mens tegelijk mag er bij je thuis komen. En dat is dan genoeg voor die dag, meer mag niet. En wij mogen ook maar met z’n enen naar anderen. Gaan mijn schoonouders straks verhuizen, dan kan er maar één komen helpen. De ander moet thuisblijven. Ik vind het niks. Het vanzelfsprekende, terloopse, verdwijnt uit het sociale leven. Keuvelen in het voorbijgaan, ontmoetingen op de markt. Alleen al het delen van de openbare ruimte, zonder verder iets te zeggen, is een vorm van verdraagzaamheid. Dat kan nu alleen nog op afstand en met mondkapjes op.

Sommige van die contacten bestaan slechts uit een armzwaai. Bij de bloemenkraam wissel je twee zinnen uit over het weer of de bloemen, en gesterkt vervolg je je weg.

Alledaagse contacten moet je koesteren.

Ze lijken onbelangrijk, maar zijn dat niet. In een moeilijke tijd, ruim twintig jaar terug, heeft het mij echt geholpen dat iemand achter een kassa telkens een praatje met me aanknoopte. Al was het maar omdat het niet zelden de enige was die ik sprak op een dag.

‘Ontheemding bij een dicht rolluik.’

Op het station brengt het potdichte rolluik van een kiosk een vlaag van ontheemding teweeg: Daisy, van de koffie, zit natuurlijk ook alweer maanden werkloos thuis, in de volkswijk in Nijmegen, met haar Algerijnse man. Haar oprechte gezelligheid bracht leven en menselijke warmte, in die gure windtunnel onder het station. Het gaat erom dat de mensen elkaar blijven zien, al zijn de gezichten nu gehalveerd door mondkapjes. Dat willen de meesten ook wel. Bij de vele wandelingen die we nu maken, begroeten wildvreemde passanten elkaar hartelijk.

Verjaardagen, ook zoiets! Vroeger zat je stijf in een kring, taartje op schoot, de herrie was oorverdovend en de helft van de visite bestond uit kennissen. Mooie sociale categorie. Het is geen familie en geen vriend, het is ook geen

collega, nee, het is een kénnis.


Deze vage foto van een typisch Nederlandse verjaardagsvisite doet de ronde op Twitter. - beeld twitter

Het mooiste vind ik de vage kennissen. Zie je nu ook niet meer. Zo vervaagd zijn hun omtrekken inmiddels, dat ik amper nog weet hoe ze eruitzien. Een veeg teken, dat vervagen van vage kennissen. Neem nu de categorie ‘familie van familie’. Bijvoorbeeld de familie van je zwagers. Daar hoefde je niks mee. Maar het was altijd gezellig, die ene verjaardag per jaar dat je ze tegenkwam.

Je hoorde nog eens wat. Verwaaide geluiden, uit andere hoeken van de maatschappij. Zo sprak ik een schipper uit de Betuwe, een boer uit de Noordoostpolder, een rechercheur uit Rotterdam en baptisten uit Hoogeveen. Mijn vage kennissen kwamen uit heel Nederland, een bont gezelschap. En nu zijn ze weg. Als het vaccineren nog even tegenzit, komen we elkaar straks duidelijk ouder voor.

Geen mens kan zonder deze luchtige betrekkingen met verre bekenden, mensen die buiten je intieme kring vallen. Zij kunnen je nog eens iets anders vertellen. Iets dat je nou nooit hoorde in je eigen bubbel. Er zou een app moeten komen voor je vage bekenden. Zodat je nog eens ‘Hoi’ kunt zeggen. ‘Met jullie ook alles goed?’ ‘Ach, z’n gangetje.’

‘Fijne dag weer!’ <

Mail de redactie
Mail de redactie
Heeft u een tip over dit onderwerp, ziet u een spelfout of feitelijke onjuistheid? We stellen het zeer op prijs als u ons daarover een bericht stuurt.
Wim Dekker is lector informele netwerken en laatmoderniteit aan de Christelijke Hogeschool Ede.

Het gepest van Wilders mag niet gewoon zijn. Timmermans heeft hulp van andere Kamerleden nodig

Wim Dekker hoopt dat het fatsoenlijke deel van de Kamer niet in debat gaat over wat fatsoen is, maar soeverein afstand neemt van onfatsoen. En hij vraagt om gebed voor Frans Timmermans.

Zo sensationeel is dat boek van David de Vos niet, al suggereert hij het graag

Evangelisch prediker David de Vos prijst zijn verhaal aan als ‘het meest gedurfde en ongefilterde boek over de christelijke wereld dat je gaat lezen’. Verkooppraat, volgens Reina Wiskerke.

Kelly Keasberry is theoloog en pastoraal medewerker bij ziekenhuis AZ Monica in Deurne en Antwerpen.

Ambtenaren, managers, artsen of docenten: grijp eens wat vaker naar de gieter

Voor mij als ziekenhuispastor was het uitsterfbeleid niet om aan te zien, schrijft Kelly Keasberry. Na werktijd besloot ik tot een reddingsoperatie. Gewapend met een gietertje, een schaar en een emmer van de schoonmaker.

Anita Zeldenrust is ouder van een gezinshuis voor kinderen die (soms tijdelijk) niet thuis kunnen wonen.

Stilte kan confronterend zijn. Als de geluiden van buiten verstommen, gaat je binnenwereld aan de gang

Stilte kan confronterend zijn. Als de geluiden van buiten zijn verstomd, gaat je binnenwereld aan de gang. Het is mij lang gelukt dat uit de weg te gaan, schrijft Anita Zeldenrust. Drukte is een statussymbool.

nd

In Amsterdam zit een witte duif klem. Hoe kan ik de vogel nog redden? Klimmend, via de regenpijp?

Wat doe je als je ziet dat er een vogel verstrikt is geraakt in een net? Op één-hoog? Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren. Maar er is toch hoop.

George Harinck is rector magnificus aan de Theologische Universiteit Utrecht.

Laat kinderen weer sleutelteksten uit de Bijbel, de geschiedenis en de literatuur uit het hoofd leren

Het is ronduit zonde dat we tegenwoordig bijna niets meer uit ons hoofd leren. Want wat je niet bezit, kun je jezelf niet herinneren. Zorg daarom voor een goed gevulde binnenkamer, stelt George Harinck.

Hans Werkman

Bezwijkt in christelijke gedichten de poëzie 'onder de last van de boodschap'?

Lieddichter Ad de Besten was een meelevend christen, maar christelijke poëzie, moest dat zonodig? Hij las het werk van enkele christelijke dichters en constateerde dat dit wantrouwen geen nieuw voedsel heeft gevonden.

Bart Jan Spruyt is historicus en docent kerkgeschiedenis aan het Hersteld Hervormd Seminarium.

Nederlandse benadering van mensen met twijfels over hun gender wordt steeds meer bekritiseerd

Het beleid om jonge mensen met genderdysforie met puberteitsblokkers te behandelen, wordt in steeds meer landen herzien, ziet Bart Jan Spruyt. Hij betreurt dat die kentering bij Nederlandse politici niet doordringt.

beeld nd

Hoe maak je van duurzaam leven een vrolijke worsteling? We kunnen leren van Psalm 119

Duurzaam leven voelt soms als gerommel in de marge, ervaart Alexander Bosma. Het is makkelijk om het dan maar te laten, terwijl je ervan overtuigd bent dat het moet. Hoe maak je er toch een vrolijke worsteling van?