De beeldentuin: Bijzondere momenten delen bij de notenboom, achter in de tuin
Weelderig bloeien de bloemen in de achtertuin van Tamara Straatman in Tilburg. Rechts achter in de tuin staan de geitjes en links torent een gingko, een Japanse notenboom, boven de tuin uit. Maar voor je daar bent, wandel je langs een zwembad, de kippen en leidt de aanhankelijke hond Mylo je af. Straatman is opgegroeid in het noorden van de Brabantse stad. ‘Ik kom uit een arbeidersgezin met een heel traditionele rolverdeling en flink wat problemen. Mijn moeder had psychische problemen en mijn vader is alcoholist.’ Straatman zit inmiddels in haar prinsessenprieel en haar felroze nagellak valt op, wanneer ze haar zonnebril even afzet.
Drie jaar geleden veranderde haar leven volledig, maar daarvoor ging het niet altijd over rozen. ‘Er zijn momenten geweest dat ik het leven niet meer zag zitten.’ Straatman vertelt er rustig over. ‘Ik heb hard gewerkt om uit mijn depressie te komen. Niet met een psycholoog, maar door naar mijzelf te luisteren. Dat deed ik niet met emoties, maar met mijn intuïtie. Je hebt al van kinds af aan intuïtie, je weet dat je aan de borst moet zuigen voor melk, maar als je ouder wordt leer je “doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”. Die natuurlijke intuïtie stomp je daardoor af, maar ik heb altijd mijn voelsprieten aan moeten houden in mijn jeugd. Juist die voelsprieten hebben mij later veel gebracht.’
Straatman heeft een grote passie in het leven: de wereld een betere plek maken. Haar tuin sluit daarbij aan. Schuin achter haar is een deel van haar achtertuin te zien. ‘Een permacultuur’, legt ze uit. Allerlei verschillende planten sieren haar tuin, maar ook de glazen tuinkas met houten balken en de moestuin hebben een prominente plek. Niet alles groeit even hard, maar de paprikaplanten dragen al vrucht.
Helemaal aan het einde van de tuin staat een ginkgo, beter bekend als de Japanse notenboom. ‘In de herfst zijn de bladeren prachtig geel, bijna goud.’ Op de achtergrond blaft Mylo naar een onbekende voorbijganger. ‘Ik wilde voorheen de Sonja Bakker van de coaching worden. Het natuurlijke hogere bewustzijn in de mens naar boven halen. Met grote businessplannen en ideeën ben ik langs verschillende banken en organisaties gegaan, maar ik kreeg afwijzing na afwijzing. Puur omdat zij de markt erin niet zagen. Dat was moeilijk. Zeker omdat ook mijn omgeving niet altijd vertrouwen had in mijn plannen.’
Hoewel Straatman een moeilijke jeugd heeft gehad, spreekt ze liefdevol over haar moeder. ‘Zij is heel mijn leven ziek geweest. Niet alleen psychisch, maar ook lichamelijk. Ondanks haar situatie heeft zij mij onvoorwaardelijk gesteund in mijn ideeën. Zoals een echte moeder dat doet. En toen overleed zij. Ik werkte zestig tot tachtig uur in de week, maar toen begon ik mij zo af te vragen waar ik het allemaal voor deed. Het had geen zin. Mijn plannen voor een betere wereld verdwenen naar de achtergrond. Ik werkte op dat moment als manager in een kledingwinkel en kon het niet langer opbrengen om naast mijn fulltime baan ook nog fulltime te werken in mijn eigen bedrijf.
En toen, op oudejaarsavond in 2017, won Tamara Straatman een letterlijk lot uit de loterij. ‘Elk jaar kocht mijn moeder oudejaarsloten. Dat jaar heeft mijn vader dat gedaan. We wonnen. Ik was 35 en ineens miljonair. Dat ik rijk zou worden zag ik op mijn 27e al in een visioen, maar ik dacht voorheen dat mijn grootse bedrijfsplannen zouden leiden tot dit fortuin. Met de winst realiseerde ik me ineens dat mijn plannen voor een betere wereld niet leiden tot geld, maar geld juist naar een betere wereld. Ik zie die prijs echt als een teken van boven.’ De bladeren van de ginkgo glinsteren in de warme middagzon. ‘Een tijd geleden had ik een tuinfeestje. Daar hebben we een bijzonder moment gehad. We zijn naar de ginkgo gelopen. Een heilige boom. Daar hebben we de laatste restjes as van mijn moeder uitgestrooid.’ Straatmans stem breekt. ‘Dan draai je je om en dan staan daar mensen om dat bijzondere moment te delen. Ons mam was een flinke vrouw. Ik noemde haar altijd mammoet. Ze was veel te lief en verdiende de wereld. Nu kan ze altijd met mij meekijken.’
