Genieten mag op natuurcamping

Mantinge

Natuurcamping Voscheheugte in het Drentse Mantinge ligt idyllisch aan de rand van natuurgebied Het Mantingerzand. Beheerder en kok Ruben Krop (33) is net bezig een reebout uit te benen voor het restaurant van de camping. ‘De eerste keer dat de jager hier kwam, vroeg ik me wel af hoe de gasten daarop zouden reageren’, bekent hij. Maar liefhebbers van groen, rust en stilte beschouwen wild meer en meer als het ultieme biologische vlees. Dus serveert Krop dat met genoegen naast zijn biologische en vegetarische streekgerechten.

Voscheheugte, dat zijn naam dankt aan de vossen die in de buurt rondscharrelen en het feit dat het terrein wat hoger ligt dan de omgeving, is een van de 133 Nederlandse campings die zijn aangesloten bij stichting De Groene Koepel. De Koepel organiseert kleinschalige campings in het groen, die vooral rust bieden. Seizoens- of jaarplaatsen zijn er niet, zodat gasten niet tegen verlaten caravans en tenten hoeven aan te kijken. Wat voorzieningen betreft, doen deze campings niet onder voor andere. De organisatie verheugt zich in een groeiende belangstelling.

Wie naar een natuurcamping wil, heeft een Natuurkampeerkaart nodig, die in het Groene Boekje zit dat 14,95 kost. ‘We hebben er net vijfduizend bij laten drukken’, aldus woordvoerster Bibi van der Sprong.

niet afzien

‘Wij trekken veel ouderen met een voorkeur voor de wat kleinere, groene camping’, bevestigt Krop. Maar hij signaleert ook een verschuiving in de voorkeur van jonge gezinnen. ‘Die hebben niet allemaal behoefte aan georganiseerd vertier met animatie en bingo. Zij worden ook aangetrokken door onze trekkershutten, die ontworpen zijn door een student van de TU in Delft.’ De drie huisjes op zijn terrein, die uiterst modern zijn vormgegeven, zijn geschikt voor twee tot vier, of vier tot zes mensen. Krop prijst daarnaast de retrocaravans uit de jaren vijftig en zestig die een bedrijf uit de buurt heeft geplaatst en die kant-en-klaar worden verhuurd.

Voscheheugte heeft dertig staanplaatsen voor campers, caravans en tenten met stroom en daarnaast een trekkersveldje zonder voorzieningen. De camping is het hele jaar open. Onder een afdak met terras zijn wat spoelbakken, maar een keuken ontbreekt. ‘Gasten kunnen zelf hun potje koken of terecht in het restaurant.’ Er zijn fietsjes en wat speeltoestellen voor de kinderen en voor de regenachtige dagen is er een bescheiden verblijfsruimte met spelletjes en puzzels. ‘Natuurlijk is regen niet zo leuk, maar onze gasten beseffen: ‘‘Zo is de natuur, daar doe je niets aan’’.’ Krop noemt zijn gasten ‘zelfredzaam’ en ‘minder veeleisend’ dan de gemiddelde kampeerder.

Wie op een natuurcamping staat, hoeft echter niet af te zien. ‘Het sanitair is niet minder dan elders. Sterker nog, hier is het met de stortdouches en vloerverwarming luxer dan ik op andere campings ooit heb gezien. De douches zijn zo afgesteld dat ze geen water verspillen en vloerverwarming is met een temperatuur van 38 graden Celsius sowieso milieuvriendelijk.’ Dat er een bushalte is bij de ingang is geen toeval.

één haring

De begroeiing op het kampeerterrein is deels gemaaid, zodat je weinig inkijk hebt bij elkaar. De afstand tussen de tenten is aanzienlijk. Theo van de Akker (71) uit Schoorl: ‘Fijn dat je niet één haring hebt voor twee tenten.’ Van de Akker bivakkeert met zijn vrouw tot volle tevredenheid in hun vijfentwintig jaar oude Alpenkruizer. ‘Het is wat meer werk met opzetten en afbreken, maar er komt geen druppel water de tent binnen’, grijnst hij. Het stel bracht vorig jaar tien weken door op diverse natuurcampings. ‘We wilden naar Spanje en zijn in Brabant blijven steken. Dit jaar wilden we naar Jutland, maar we zijn al zeven weken op pad en nog steeds de grens niet over. Hier zijn we nu voor de tweede keer.’ Voor zijn tent staat een ijzeren schaal waarin hij ’s avonds graag een vuurtje stookt. ‘Dat is voor ons een selectiecriterium!’

Beheerder Krop knikt tevreden. Hij is blij dat mensen zichzelf weten te vermaken. Uiteraard is het stoken van vuurtjes wel afhankelijk van het weer, want er moeten geen ongelukken gebeuren.

Verderop, achter een bocht in de heg, staan Gerda en Jos Schalks uit Nieuwe Niedorp met hun camper. Gerda vertelt dat de duif die een dag eerder waarschijnlijk was aangereden het ondanks hun zorgen niet heeft gehaald. ‘We hebben hem hierachter in de struiken begraven.’ Ook dit stel is voor de tweede keer op Voscheheugte. Jos houdt van een lekker stukje vlees en zijn vrouw eet vegetarisch. ‘Dat is prima hier!’ Zij fietsen en wandelen graag en vinden het geen probleem dat een campingwinkel ontbreekt. ‘Wat we nodig hebben halen we in Westerbork, zeven, acht kilometer verderop.’

Krop haalt de ingrediënten die hij gebruikt zo veel mogelijk uit de buurt, al wijkt hij in geval van nood uit naar de groothandel. Hij heeft afspraken met dorpscollectief De Moeshoek over levering van de biologische groente die zij telen. ‘Wat ’s ochtends nog op het veld staat, gebruik ik ’s avonds in de keuken. Groente van die kwaliteit is geweldig, dat voelt iedere kok.’

Hoewel het nog vroeg op de dag is, meldt de eerste campinggast zich na een ommetje met de hond om voor die avond een tafel voor vier personen te bespreken. Dat is geen luxe, want het restaurant trekt ook gasten uit de omgeving en zit tot Krops tevredenheid elke avond nagenoeg vol. <