Huwelijksjaren: 'Onze vette jaren zijn nu'

Zij:‘De eerste keer dat we elkaar spraken, was op de verjaardag van een wederzijdse vriendin in 2010. Alles om ons heen verdween. Het ging ergens over.’

Hij: ‘Er was een diepe onderliggende connectie. Het voelde fijn en leuk en ik vond het interessant om Marja beter te leren kennen.’

Zij: ‘Ik was niet echt met liefde bezig. Een maand daarvoor was mijn moeder overleden en ik zat in een rouwfase. Hendrik was iemand die me snapte en begreep. Zijn vader was ook net heel ziek geweest.’

Hij: ‘Ik wist vrij snel: dit is de vrouw voor wie ik moet gaan. Het was niet het standaardplaatje van verliefd zijn. We hebben in die tijd ook veel gehuild. Jij had een veilige plek nodig en die geborgenheid kon ik geven op dat moment.’

Zij: ‘Ik wist ook dat Hendrik de man was die voor mij was bestemd. Het jaar erop, in november 2011 zijn we getrouwd. Het was een prachtige dag, ’s ochtends vroor het. Maar als ik terugkijk dan denk ik: wat heb ik toen nog in de rouw gezeten. Het was overleven. Na twee jaar huwelijk stortte het hele kaartenhuis in elkaar. Eerst dacht ik dat ik burn-out was. Maar er waren zo veel dingen samengekomen: het overlijden van mijn moeder, een nieuwe partner, nieuw werk, een verhuizing, een nieuw dorp. Ik was het zicht op mezelf kwijt en had het gevoel dat ik er alleen voor stond.’

Hij: ‘Je was eenzaam, ook al was ik met je getrouwd. Het was lastig om je echt te bereiken. Daarin stond ik weleens machteloos. Daarnaast lieten kinderen op zich wachten. Vriendinnen van Marja kregen kinderen en wij niet.

Ik als man dacht: er komt wel een andere weg. Het was een hele eenzame worsteling voor ons samen. Ik zag Marja worstelen, maar moest ook aan het werk.’

Zij: ‘Het was een hele zwarte periode in mijn leven. Ik was boos op alles en zat te wachten op het volgende dat verkeerd ging. Ik raakte verbitterd, boos, gefrustreerd. Ondanks die zwarte periode was er ook een lichtpuntje doordat we in contact kwamen met een stel dat een kindje uit Kenia had geadopteerd. Dat raakte ons wel. In onze verkeringstijd hadden we de mogelijkheid van adoptie al besproken. Wij wilden die stap ook wel zetten. Dit echtpaar raadde ons aan ons zo snel mogelijk in te schrijven omdat het lang kon duren. We zijn een jaar na ons huwelijk het adoptietraject ingegaan.’

Hij: ‘Het leven ging gewoon door. We bleven stappen zetten en daarin merkten we dat God aanwezig was en werkte.’

Zij: ‘Ja, absoluut.’

Hij: ‘Ik wilde wel graag vader zijn, maar vooral geestelijk; kinderen een veilig thuis bieden. De manier waarop maakte me niet zoveel uit.’

Zij: ‘In 2014 klapte ik echt in elkaar. De koek was op. Ik ging in therapie en toen werd al snel duidelijk dat ik bepaalde ballast van vroeger met me meedroeg.’

Hij: ‘Toen duidelijk was waar de crux zat, viel de druk weg en kon er gewerkt worden aan herstel.’

Zij: ‘Ik vond ook een christelijke coach. Zij en de therapeut zeiden precies dezelfde dingen. Het was net of God me een geestelijk vader en moeder had gegeven die onafhankelijk van elkaar wisten hoe ze met me verder moesten. Dat kun je zelf niet bedenken of regisseren. Maar in die tijd hebben Hendrik en ik wel vreselijk veel ruzie gemaakt. Ik denk dat de eerste jaren van ons huwelijk magere jaren waren.’

Hij: ‘Ja.’

Zij: ‘Onze vette jaren zijn nu.’

Hij: ‘Die zijn begonnen toen we in Oldehove kwamen wonen. Hier hebben we onze plek gevonden. We zijn met open armen ontvangen in het dorp en de kerkelijke gemeente. Marja’s enthousiasme is teruggekomen. Er komen hier geregeld kinderen over de vloer waar we samen van genieten. Het is heel gaaf om te zien hoe ze leeft en bruist. Ondertussen loopt ons adoptietraject ook weer. We wachten nu een jaar en zeven maanden op een voorstel voor een kindje. Maar ook al hebben we nog geen kinderen van onszelf, er is zo veel verdieping gekomen in ons huwelijk. We hebben nu lol samen. Hier zochten we zeven jaar naar. Vanbinnen is het rustig geworden.’

Zij: ‘Ik heb een soort vernieuwde versie van mezelf herontdekt. Hij lag al op de plank, maar ik greep altijd mis.’

Hij: ‘Er worden nu ook deuren geopend om er te zijn voor anderen. Dat hebben we jarenlang niet samen kunnen doen. Terugkijkend hebben we door alles heen gezien dat God trouw blijft. Het is een zegen dat we nog bij elkaar zijn.’

Zij: ‘Ik heb weleens gezegd: “Wat moet je toch met mij. Ga toch weg.”’

Hij: ‘Dat heb ik nooit gewild. Ik heb voor jou gekozen en ik knok ervoor.’

Zij: ‘We hebben de stormen doorleefd en wat er in de toekomst nog op ons afkomt, gaan we samen aan. En we hebben ontdekt dat we de beste gesprekken hebben, als we samen iets doen, wandelen, fietsen of een spelletje. Dat is wel een aanrader voor andere stellen. En ook al zit je samen in een zware periode, kies er dan soms bewust voor er even niet over te praten en juist samen wat leuks te doen.’

Hij: ‘We hebben ook veel Bijbel gelezen samen, gebeden en geestelijke voeding gezocht via preken. Een poosje geleden zeiden mijn zusje en zwager: “Hendrik en Marja zijn echt veranderd. Er is rust en vrede tussen hen.”’