Avondklok voor velen een luxeprobleem
Even dit ter relativering: mijn leven verandert in geen enkel opzicht door de avondklok. Ook niet door de rest van de 'strenge maatregelen'. Ik zou het een luxe vinden maar liefst één persoon per dag te ontvangen; in de praktijk mag ik me gelukkig prijzen als ik tot één per week kom. Ik woon alleen, al mijn hele leven (ben nu 54 jaar) en leef van een uitkering op het minimum betaald en geregeld vanuit het UWV. Ik ben zeker niet geestelijk of lichamelijk echt beperkt. Vanwege extreem moeilijke omstandigheden in mijn jeugd – die hebben geleid tot een soort structurele burn-out – ben ik helaas niet in staat te werken. Dus leef ik rustig, als een soort monnik, alleen en loop uren buiten met mijn hondje. Naar de horeca ga ik nooit. Op evenementen ben ik niet te vinden. Eten maak ik zelf.
Ik ben in staat tot genieten van het kleine. Ik verwonder me echt over het zeer, zeer luxe leven dat mensen normaal gesproken leiden en wat nog niet voldoende lijkt te zijn. Veel beperkingen om corona zijn eigenlijk een luxeprobleem. Met uitzondering uiteraard van die van werkende ouders met jonge kinderen, studenten die het leven nog moeten ontdekken en zo veel meer. Maar relativering is op zijn plaats, zeker ook met het oog op de toekomst. We zullen het toch echt anders moeten gaan doen en zelfs een flinke stap terug zou de meesten echt geen kwaad doen. <
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
