Bert Dokter: 'We vinden het een sport om op gas te besparen'
gezondheid
‘Als je de vijftig gepasseerd bent, zoals ik, hoor je niet meer te voetballen. Toch speel ik nog steeds in een vriendenteam. Op een half veld, dat wel. De echte prestatie blijft op onze leeftijd natuurlijk wat achter. Mijn hometrainer probeer ik ook regelmatig te gebruiken. Ik ben gelukkig kerngezond. Dit jaar heb ik wel in het ziekenhuis gelegen voor een operatie aan mijn stembanden, waar een knobbeltje op zat, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Ik ben fulltime bezig met de stichting Mission Possible, waarvan ik directeur ben. Maar het voelt niet als werk, het is mijn leven. Het is ook heel afwisselend: fondsenwerving, publiciteit, administratie, noem maar op. Ook onderhoud ik contacten in het buitenland en ben ik regelmatig op reis. Zo ben ik net terug van een bezoek aan programma’s in twee steden in Siberië. Het is fijn om te weten wat er speelt, het houdt mijzelf ook gemotiveerd.’
geloof
‘Pas sinds mijn dertigste is het geloof datgene wat mij drijft, al ben ik opgegroeid in een christelijk gezin. Heel graag wil ik mensen laten zien wat God voor hen kan betekenen.
Zelf ben ik lid van de gereformeerde kerk vrijgemaakt, maar ’s ochtends ga ik met Marina mee naar een baptistengemeente. Kerkmuren zeggen me niet zo veel meer, doordat ik jarenlang met mensen uit allerlei gezindten heb samengewerkt. Wel vind ik het mooi om te merken dat er steun is vanuit de gemeente voor het werk dat we doen. Ik begin de dag graag met een bijbeltekst en korte overdenking die ik via de mail krijg.’
geld
‘Tot mijn dertigste heb ik in de automatisering gewerkt. Ik was druk met carrière maken en verdiende goed, zodat ik veel kon reizen. Maar het gaf geen voldoening. Dat is de reden geweest dat ik in 1996 mijn baan heb opgezegd, om voor Dorcas vrijwilligerswerk in Rusland te gaan doen. In 1999 trouwde ik met Marina, uit Oekraïne. Sinds 2010 wonen we weer in Nederland, in een sociale huurwoning. We leven van een inkomen uit de stichting: het wettelijk minimum. Dat is genoeg voor ons. Besparen op gas en elektra is een sport geworden: proberen om elk jaar wat terug te krijgen. Kleding vinden we ook niet zo belangrijk. Marina heeft haar studie afgerond en werkt sinds juli. Haar inkomen is voor ons een luxe waar we nog aan moeten wennen. We zetten het apart, dan kan ze verder studeren als haar jaarcontract niet verlengd zou worden.’
geluk
‘Ik ben gelukkig. Ik ben echt dankbaar met alles wat ik heb. Ik besef ook dat ik tot de rijkste groep mensen behoor, ook al verdien ik voor Nederlandse maatstaven dan niet veel. Elke dag mag ik mooie dingen doen, waarvan ik het nut echt inzie. Ook geeft het bestuur mij de vrijheid om mijn eigen tijd in te delen. Ik kom door mijn werk een hoop ellende tegen, maar dat kan me toch niet ongelukkig maken. Ik weet dat er ook voor kinderen uit gebroken gezinnen en voor mensen die te maken hebben met huiselijk geweld, een ander leven mogelijk is. Daar willen we met onze programma’s aan bijdragen.’
‘PS: Wat niet veel mensen van mij weten, is dat ik vrijwilliger ben voor het Zeemanshuis in de Eemshaven. Ik sta er achter de bar. Het is leuk dat er regelmatig Russischsprekende zeelui komen. Ze zijn altijd verrast als er iemand is die hun taal kent.’