Luister naar

Dertiger Pauline van der Heijden: 'Ik ben eigenlijk best wel een huismus'

Nieuws
De dertiger van tegenwoordig, wie is dat? Vandaag: Pauline van der Heijden uit Voorburg. Ze groeide op in een gereformeerd nest – maar is nu geen praktiserend gelovige meer –, werkt in een organisatie voor (ex)-gedetineerden en breit graag in haar vrije tijd.
Linda Stelma Linda Stelma
vrijdag 19 juli 2019 om 13:05
Dertiger Pauline van der Heijden: 'Ik ben eigenlijk best wel een huismus'
Dertiger Pauline van der Heijden: 'Ik ben eigenlijk best wel een huismus' Dirk Hol

‘Bij ons thuis was het altijd heel belangrijk dat je alle tijd aan school en studie besteedde. Mijn vader deed er alles aan om ons te helpen en te begeleiden; hij wilde niet dat we de kantjes ervan af zouden lopen. Als je bijles had, ging dat vóór al het andere. Als kind had je natuurlijk helemaal geen zin in al dat schoolwerk, maar nu ben ik heel blij met de goede basis die ik van mijn ouders heb meegekregen. Ik ben de jongste van vier dochter. M’n vader was dus altijd met vijf vrouwen in huis. We trekken het recht met alle vriendjes en echtgenoten. Inmiddels heb ik ook drie neefjes, dus de mannen zijn nu in de meerderheid.

Ik ben nu 30 jaar en moest er wel even aan wennen dat ik geen twintiger meer ben. Gelukkig moet ik nog steeds mijn ID-kaart laten zien aan de kassa wanneer ik een flesje wijn koop. Sinds maart van dit jaar woon ik samen met mijn vriend Mitch in Voorburg. Dit plekje was helemaal startklaar. Mijn ouders wonen nog in Delft, waar ik ben opgegroeid. Een van mijn zussen woont daar ook. Een andere woont in Haarlem en een ander in Utrecht. Lang leve WhatsApp. Zo kunnen we contact onderhouden en dat is natuurlijk heel fijn. We zien elkaar ook nog geregeld. Daarvoor moet je wel echt afspraken maken. Mijn ouders zie ik ongeveer om de week, al is het maar om een kopje koffie te drinken. Ik heb ook nog een paar vrienden in Delft wonen en dan combineer ik dat.

Ik schrijf al jaren brieven met mijn oma van 94 jaar. Dat is begonnen toen ik een jaar of acht was. Mijn opa kreeg altijd post – saaie post ­natuurlijk – maar mijn oma niet. En ik ook niet. Toen zeiden we voor de grap dat we elkaar wel post konden sturen. Sindsdien schrijven we om de paar weken een brief naar elkaar: hand­geschreven, in een envelop met een postzegel. Ik heb alle brieven nog en mijn oma ook. Het is grappig om terug te lezen; in de beginjaren schreef ik bijvoorbeeld dat ik een verjaardagspartijtje van mijn hartsvriendin had gehad en nu gaat het over het kopen van een huis, mijn baan, dat soort dingen.

Sinds kort werk ik als communicatiemedewerker bij een organisatie die (ex-) gedetineerden ondersteunt bij het terugkeren in de maatschappij. Dat mensen een nieuwe kans krijgen als ze de fout zijn ingegaan, vind ik heel belangrijk. En dan is de juiste begeleiding hierbij van essentieel belang. Eerst begeleidde ik risico­jongeren in Rotterdam, voor dezelfde ­organisatie. Maar de switch bevalt heel goed. Ik ben én met hulpverlening bezig maar ook met schrijven, iets wat ik graag doe. Ik wilde na de middelbare school journalistiek studeren, maar ik hoorde dat je ook interesse nodig had in economie en politiek en dacht toen: nee, dat is niets voor mij. Ik ben toen in de richting van de hulpverlening gegaan.

Ik werk vier dagen per week. Dat vind ik voor nu genoeg. Ik heb veel sociale verplichtingen; dat doe ik zelf. We máken het onszelf druk. Maar ik kan moeilijk stilzitten en nietsdoen. Mijn vriend zegt weleens dat ik vaker nee moet zeggen zodat ik een avondje thuis kan niets doen. Maar ik haal veel uit de gezelligheid met vrienden. Af en toe zit ik met mijn vriend weleens op zondag de hele dag op de bank en dan doen we helemaal niets. Een beetje tv-kijken, ik brei, Mitch zit op z’n computer … Breien vind ik ontspannend. Ik brei op bestelling voor vrienden en kennissen; daar heb ik een Instagramaccount voor: Oma Bessie by Pauline. Wat echt loopt als een tierelier zijn kinderdingen: slofjes, vlaggetjes, kaartjes en in de winter mutsen en sjaals.

Van huis uit heb ik het geloof meegekregen: de Bijbelverhalen en de normen en waarden die erbij horen. Mijn ouders namen ons mee naar de kerk, de Gereformeerde Kerk, en mijn zussen en ik gingen allemaal naar catechisatie. Daarna was het aan ons of we iets wilden doen met het geloof. Dat zeiden mijn ouders niet letterlijk, maar er was geen sprake van móéten. Ik vind het fijn dat ze ons de keuze hebben gelaten. Ik ben zelf nu geen praktiserend gelovige. Ik denk wel dat er “iets” is, maar wat dat dan is, geen flauw idee. Ik ga er ook niet naar op zoek, want als je iets zoekt, dan vind je het niet. Ik heb ook geen heftige vragen zoals “waarvoor zijn we hier?” Nee. Maar ik geloof wel dat mensen die geloven, geloven in iets wat er is. Bij mijn ouders bidden en danken we nog wel voor het eten. Dat is standaard.

Ja, ik ben gelukkig. En dat besef komt op de meest onverwachte momenten. Als Mitch en ik samen op ons dakterras zitten en ik me realiseer dat dit huis echt van ons samen is. En als we samen wakker worden, zijn we ook gelukkig. Ik heb niet hele grote wensen voor de toekomst. Ik ben nu bezig met een opleiding communicatie. Dat wil ik graag afronden en ik zie wel waar het me verder brengt qua carrière. Ik ben tevreden met mijn eigen plekje. Ik heb ook nooit reislust gehad. Het liefst heb ik mijn eigen douche en mijn eigen bed. Ik ben best wel een huismus. ¦

Mail de redactie
Mail de redactie
Heeft u een tip over dit onderwerp, ziet u een spelfout of feitelijke onjuistheid? We stellen het zeer op prijs als u ons daarover een bericht stuurt.
'Museum Buren & Oranje is ontstaan vanuit een privécollectie.'

Uit de hand gelopen Oranje-verzamelingen: een nieuw seizoen voor Oranjemusea

De twee grootste Oranjemusea in Nederland openen in april hun deuren weer. In Diepenheim en Buren kunnen bezoekers vitrines boordevol borden en bekers bewonderen. 'De musea zijn ontstaan vanuit een privécollectie'

Cor Visscher: 'Het doet me verdriet als ouderen op zondag niet naar de kerk kunnen gaan.'

Cor (76) regelt de autorijdienst in zijn kerk: 'Soms moesten er een paar rollators mee in de kofferbak'

Cor (76) coördineert de autorijdienst van de kerk: 'Aan de telefoon vraag ik aan de kerkganger die opgehaald wil worden: ‘Wie denk je dat de chauffeur wordt, raad eens?’'

Matteo van der Grijn speelt Petrus in The Passion. 'Ik was vereerd dat ik werd gevraagd. Het is een groot, jaarlijks, breed toegankelijk evenement waaruit mensen houvast halen. Het heilige verhaal wordt heel concreet gemaakt: vrienden die onvoorwaardelijk voor elkaar gaan.'

Matteo van der Grijn speelt in The Passion. 'Ik ga nu ook het paasverhaal aan mijn kinderen voorlezen'

Acteur Matteo van der Grijn (43) hangt tussen geloof en ongeloof in. In The Passion speelt hij Petrus. ‘Het kan zomaar zijn dat er iets is.’ Jaarlijks leest hij zijn kinderen het kerstverhaal uit Lucas 2 voor.

Barend Schuurman: 'Als er straks één jongere is die mede dankzij het jeugdwerk in God gaat geloven, een fijne relatie krijgt en gewoon een mooi leven, dan is mijn inzet de moeite geweest.'

Op zijn werk in de bouw praat Barend over zijn geloof. 'Ik bid voor m'n eten en dan ontstaan er gesprekken'

In zijn werk als timmerman leert Barend Schuurman (26) graag jonge gastjes de kneepjes van het vak. Ook in zijn kerk investeert hij in tieners, als jeugdleider. ‘Je moet niet proberen cool te doen, dan lig je eruit.’

Wilma Wolff: ‘Zodra ik de drempel overga, ben ik thuis.’

Wilma voelt zich thuis in Nederland. 'Inmiddels zou ik niet meer in Suriname kunnen aarden'

Op haar 47e ging Wilma Wolff (81) op vakantie naar Nederland en bleef voor de liefde. Ondanks enkele hobbels voelde ze zich snel thuis in Rotterdam. Ze geniet er elke dag van haar flat van 80 vierkante meter.

Jeanne Diele-Staal (85): 'Op mijn 63e speelde mijn verleden weer op.'

De vader van Jeanne (85) was NSB'er. 'Soms werd ik uitgescholden, maar ik werd vooral genegeerd'

Als kind werd Jeanne Diele-Staal (85) uit Zwolle gepest omdat haar vader NSB’er was. 'Ik mocht niet meespelen en stond op het speelplein altijd tegen de muur aan.'