Film: Wildlife - De vragende en zoekende blik in de ogen van Joe
Het is de stille blik van Joe die Wildlife zo aangrijpend maakt. Hij kijkt en kijkt maar, is noodgedwongen getuige van zaken die hij liever niet zou zien, en zuigt zo steeds meer wanhoop in zich op. Hij is nog maar 14 jaar en toch valt zijn wereld langzaam maar zeker uiteen. Een wereld die gelukkig leek. Een eenvoudige, maar liefdevolle jeugd omgeven door de majestueuze bergen van Montana. Joe is naar die staat verhuisd met zijn ouders Jerry en Jeanette. Daar heeft vader nieuw werk gevonden. Op een golfbaan is hij het manusje-van-alles. Verzorgt het gras, maar legt ook gemoedelijk contact met de spelers. Ze mogen hem. Zijn vader moedigt Joe aan hetzelfde te doen op zijn nieuwe school. Stel vragen, leert hij zijn zoon, mensen vertellen graag over zichzelf. Samen spelen ze football bij het huis en luisteren naar wedstrijden op de radio. Een gemoedelijk en rustig bestaan. Totdat Jerry ontslagen wordt. Hij is te amicaal geweest met de gasten van de golfbaan. Vriendelijkheid kan ook in je nadeel werken. Opeens ontstaan er andere verhoudingen in het gezin. Jerry blijkt koppig. Hij weigert een simpel baantje te aanvaarden en als de golfclub zijn ontslag betreurt, is hij kortaf: ‘Ik wil voor zulke mensen niet werken.’ Joe komt tussen twee vuren in te staan. Hij wordt zelfs gevraagd boodschapper te zijn tussen vader en moeder. Aan beide kanten laaien de vlammen op en Joe tilt het emmertje met daarin woorden die de brand moeten blussen.
Het vuur wordt ook letterlijk een thema als Jerry besluit zich aan te melden als brandweerman om de heftige bosbranden te blussen die in de omgeving woeden. Waar hij het vuur opzoekt, duikt Jeanette het water in om zwemles te geven en daarmee nog wat geld te verdienen voor haarzelf en haar zoon. Het stevige bouwwerk dat ze met z’n drieën vormden, stort helemaal in.
Vader bijt zich vast in zijn nieuwe verantwoordelijkheid en laat zijn gezin achter. Moeder wankelt en zwalkt nu ze merkt dat oude zekerheden opnieuw overwogen kunnen worden. Ze knoopt zelfs een relatie aan met een oudere, welgestelde man. Hij heet Miller en ze heeft hem leren kennen bij zwemles. Carey Mulligan speelt haar rol als minnares pijnlijk precies, als was ze een verslaafde. Wanhoop die verdronken moet worden – er is geen andere uitweg. Maar de kater slaat ongenadig terug na het kortstondige genot dat eraan voorafging. En Joe? Joe ziet het alles voor zijn ogen gebeuren. Hij is de stille toeschouwer. De jonge man die, nu de landkaart hem uit handen geslagen wordt, zelf moet gaan bepalen welke route hij bewandelt. Zijn vader die hem kuste voor hij vertrok, omdat ook mannen van elkaar houden. Zijn moeder die hem meeneemt naar meneer Miller, waar ze met elkaar eten en waar Jeanet afwisselend walgt en geniet van het spel dat ze speelt. Wat in dat alles terugkeert, is steeds maar weer die vragende, die zoekende blik in de ogen van Joe. De jonge acteur Ed Oxenbould vertolkt zijn rol meesterlijk. Zijn pijn en vertwijfeling kruipen steeds dieper onder je huid.
Geheel tegen de gezonde verhoudingen in wordt Joe ook steeds gevraagd wat hij ervan vindt. Waar heeft een man recht op?, zegt zijn vader als hij ontslagen is. Weet jij iets beters?, vraagt zijn moeder als ze net gezegd heeft dat ze beter dood had kunnen zijn. Dit gewicht zou niet op de schouders van een jongen mogen liggen, maar Joe kan niet anders dan het dragen. Het maakt Wildlife tot een intiem, pijnlijk, gelaagd en sterk geacteerd drama. Soms hoeft er niet zo bar veel te gebeuren in een film om toch te gaan rondspoken in je hoofd en onderbuik. Hoe kan Joe leren wat het is een man te zijn als zijn vader uit beeld verdwijnt om zijn eigen koppigheid te voeden? Slechts sporadisch is er telefonisch contact, maar er is niet alleen letterlijk afstand: ze praten langs elkaar heen. Wat kan Joe weten van volwassenheid als zijn moeder opeens weer de kleren draagt die ze aanhad toen ze Jerry ontmoette? Een cowboyblouse is het, waardoor ze toentertijd werd betiteld als rodeostuk.
Als vader weg is en moeder zich stort op werk en minnaar, besluit ook Joe te zoeken naar een baantje. Hij vindt emplooi bij een fotograaf. Zwijgend ondergaat hij de aanwijzingen die de eigenaar over hem uitstrooit. Eerst bedient hij de kassa, maar hij werkt zich op en mag ook de portretfotografie voor zijn rekening nemen. Meerdere mensen komen voor zijn lens: een gezin, jonge ouders met hun baby, veteranen. Gestold geluk in een kader. Kan Joe dat terugvinden als alles donker is, beweegt en over de randen van zijn bestaan klotst? Kan hij de film terugdraaien, de pijn terugkijken, totdat alles weer normaal is? ¦
[embed:https://youtu.be/wMV3dHxGwa8]
?????
Regie: Paul Dano. Met: Carey Mulligan, Jake Gyllenhaal, Ed Oxenbould, e.a. 104 minuten. Kijkwijzer: vanaf 9 jaar. In 31 bioscopen.
+ sterk spelende acteurs
+ blijft nazingen
- niet heel verrassend