Psst: Mijn eerste huisdier, een wandelende tak
In de tijd dat stuf nog een gum was, je iedereen in het dorp vriendelijk gedag zei en drones nog niet bestonden, gebeurde het dat ik aan wandelende takken begon. Ik was ook al eens met een puppy thuisgekomen, maar dat werd niet toegelaten. Wandelende takken kwamen wel door de ballotagecommissie, samengesteld door het ouderechtpaar dat – waarschijnlijk onder de lakens – hierover koortsachtig overleg voerde. Het was nog in de tijd dat ik mij niet bekommerde om alles wat ik anderen aandeed met mijn wispelturige gedrag. Elke dag was als nieuw. Teleurstellingen bestonden niet. Alleen uitdagingen. Want na de wandelende tak volgde een schildpad, zorgvuldig getransporteerd vanaf het huis van een vriendje in een melkpannetje met water. Het voelde als een overwinning na deze triomftocht het dier in een bak op de schoorsteenmantel te plaatsen. En toen kwam er een wit konijn (Dorus), later opgevolgd door een bruine, die we op Koninginnedag verkregen en daarom Wilhelmus doopten.
Nu kan het einde van dit verhaal zijn, dat ik naar deze tijd terugverlang. Dat is ook zo.