Rikko Voorberg: Wat als het drie jaar duurt?
Als het nou geen 3 weken duurt, maar 3 maanden? Niet tot 6 april, maar tot 6 september? Niet tot 2020, maar tot 2023? Of langer? Een onvoorstelbaar idee voor mij, voor de meesten van ons Europeanen. Zou je dan al die tijd verbinding maken met je familie via een schermpje? En wat als er dan iets met hen gebeurt? Kun je er dan naartoe? Naar hun ziekbed, hun begrafenis, hun bruiloft? Altijd videobellen met de angst en onzekerheid? Ik vind drie weken al veel, laat staan drie maanden of drie jaar.
Natuurlijk is het onvoorstelbaar, zegt de Syrische kunstenaar Khaled Akil, en ik hoop dat het je bespaard blijft. Maar weet dat velen van ons als vluchteling dit drie weken, drie maanden, drie jaar of zelfs negen jaren doen. Al die tijd via dat karige schermpje van je telefoon contact maken. Voel je hoe afhankelijk je bent van je verbinding? Van je telefoon? Voel je iets van de noodzaak van dat ding? Daarom liepen al die mannen en vrouwen met zo’n ding. En sommige Europeanen maar mopperen op vluchtelingen met telefoons. Snap je het? Niet dat ik het je gun, ik hoop dat het zo snel mogelijk voorbij is voor jullie. Maar voel je het?
Een Afghaanse jongen had een beetje moeten lachen, vertelde hij, om Europa. Met treurnis ook, hoor. Hij gunde het niemand, dat virus. Maar hij had met zijn vrienden altijd gedacht dat Europeanen een betere mensensoort waren. Zij hadden in Afghanistan alleen maar oorlog gekend, steeds weer vluchten, corrupte bestuurders, dat hadden die Europeanen allemaal niet. Die zaten waarschijnlijk toch gewoon beter in elkaar.
Toen kwam Corona. Men vocht om wc-papier, echt? Wc-papier notabene, überhaupt al een dramatisch smerige westerse uitvinding voor hen die altijd water gebruiken om zich schoon te maken, maar erom vechten, terwijl de warenhuizen vol liggen? Waren dat Europeanen? En dan Tsjechië, dat land had een konvooi met 100.000 medische maskers geconfisceerd dat vanuit China op weg was naar Italië. Dat is nog eens hamsteren op niveau. Toen er ophef over ontstond, stuurden ze toch maar de hele lading door naar de Italianen. Het wachten is nog op Nederlanders die hun wc-papier met frisse tegenzin voor de deur van de supermarkt opstapelen.
Kun je de grenzen niet over? Betekent je paspoort opeens bitter weinig meer? Een negatief reisadvies voor alle andere landen in de wereld? Zij weten er alles van. Onvergelijkbaar hoor, de vluchteling en de Europese quarantaine-lijder. Wij hebben nog een minister-president die zich druk maakt om ons en die dat oplost met quarantainemaatregelen. Zij hebben er één die zich ook druk maakt om hen, maar dat oplost met bommengordijnen en martelcellen. Er is nog steeds verschil. En het leed hier is er niet minder om. De angst, de onzekerheid, het verlies en het schrijnende verdriet. Sowieso kun je leed niet vergelijken. Maar als het wederzijdse begrip groeit tussen mensen, dan is dat een heel kleine troost. Het verschil is een heel klein beetje kleiner geworden.