Woonwagens
Een goede beslissing. Woonwagenkampen worden cultureel erfgoed. Mijn eerste herinnering aan een woonwagenkamp dateert uit de jaren negentig.
Het kamp stond langs een soort parallelweg. Fietsend kwam ik daardoor op een middag per ongeluk midden op het terrein terecht. Angst overviel me, want er werd altijd voor gewaarschuwd. De mensen daar zijn niet te vertrouwen. Ze roken, maken herrie, lichten de boel op. En ja hoor, toen ik snel uit het woonwagenkamp weg wilde fietsen, werd ik achtervolgd. Door een blaffende hond. Niet door een mens. Want de mensen op woonwagenkampen doen geen vlieg kwaad. Ze handelen wat in oud ijzer. Sleutelen aan hun auto. Luisteren naar een cd van André Hazes. Kijken tv. Kloven hout. Bezoeken elkaar.
En toch kom ik er sinds die eerste keer nooit meer. Niet op het terrein zelf. Maar met plezier rijd ik erlangs, genietend van dit terechte culturele erfgoed. Want blaffende honden bijten niet.