De christelijke versies van 'Kind van de duivel'
Corjan Matsinger is jongerenwerker, religieus trendwatcher, spreker, auteur en eigenaar van weblog Young & Holy. Hij schrijft op deze plaats maandelijks een column.
Ik kreeg vorige week een aantal appjes binnen: ‘Deze moet je even kijken, Corjan.’ Ik druk op de link in het bericht en surf naar Youtube. Ik ontvang een christelijke parodie op de hit ‘Kind van de duivel’ van rapper JeBroer. De single bungelt wat onderaan in de hitlijsten, maar wordt geregeld gedraaid op radiostations zoals Slam! De meeste tieners kunnen het nummer dan ook met het grootste gemak meezingen.
Christenen zijn geschokt door de song en een paar mensen hebben het duivelse nummer daarom veranderd in een christelijke tekst. Het nummer is bewerkt en omgedraaid in een praiselied: ‘Ik ben een kind van de Vader!’
Een parodie maken van een populair nummer gebeurt vaak. Tik bij Youtube ‘Wrecking ball’ en ‘Miley Cyrus’ in en je weet genoeg. Jeroen voor ’t Hekke en DJ Flubbel maakten hun eigen reli-versies van de single ‘Kind van de duivel.’
niet enthousiast
Christelijke media deelden de alternatieve songs vorige week via hun kanalen en een van de songs kwam zelfs op de populaire website Dumpert.nl. In de afgelopen dagen kreeg ik via diverse kanalen de vraag om het christelijke tegenwicht via socialemediakanalen ook te delen. Iemand mailde me: ‘Als christelijk jongerenwerker wil jij toch ook tegenwicht bieden aan deze duivelse bagger?’
Tja, ik blijf geschokt over de heftige tekst en videoclip waarin een jongetje ‘Ik ben een kind van de duivel’ playbackt. Het kind transformeert in de clip in een echte gabber. Hij smijt zijn knuffels weg, stift een doodskop op de muur en sluipt weg met een pistool, terwijl Jebroer zingt: ‘Ik ben een kind van de duivel. Mama, jij hoeft niet te huilen. Feesten, alsof elke dag hier mijn laatste is.’
Maar nu sloeg de twijfel toe. Ik mag dan geen fan zijn van het nummer, ik ben ook niet enthousiast over de christelijke remixen van het liedje. Ik besloot externe adviseurs in te schakelen. Ik legde de christelijke versies voor aan een paar kerkelijke tieners van veertien jaar die radiostation Slam! waarderen.
‘Mmm; het is een hard nummer, maar beetje jammer dat ze na-apen en niet zelf met iets kunnen komen.’
‘Het is wel grappig, maar eigenlijk ook wel soort van zielig.’
‘Man, dit nummer gaat helemaal niet over de duivel, dus waarom kies je er dan voor om precies het tegenovergestelde te zingen?’
De laatste uitspraak is in lijn met de mening van veel fans van Jebroer. De song is volgens deze mensen vooral een middelvinger naar de burgerlijke middenklasse, een f*ck you naar het establishment, en niet zozeer een ode aan de duivel zelf.
weerbaar maken
De uitspraken van de tieners versterkten mijn twijfel. Ik vraag me af of we de plank niet juist misslaan met dit soort christelijke liedjes. Ze zijn niet bijster origineel en geven geen antwoord op het statement dat gemaakt wordt in de song. Wellicht dat in de tienertent op een christelijke conferentie de handen de lucht in gaan, maar daar houdt het dan wel een beetje mee op. De Biblebelt-raps bewerkstelligen vooral een wij-zij-denken. Moeten we dat willen?
Daarnaast vraag ik mij af of christelijke tieners meer weerbaar worden door deze alternatieven.
Een collega-jongerenwerker reageert kritisch op mijn overwegingen: ‘Het is lekker makkelijk om met het vingertje te wijzen naar de mannen die ten minste een poging hebben gedaan. Wat doe jij dan om jongeren weerbaar te maken tegen dit soort invloeden?’
Goed punt. Ik besluit met de jongeren in gesprek te gaan over de inhoud aan de hand van de vraag: ‘Heeft de duivel kinderen?’ Benieuwd waar dat toe gaat leiden …