Column: Pia Dijkstra zit in de allergiezone van Reina Wiskerke
Het is er weer, die drang. Een verlangen naar sneeuw. En dat Pia Dijkstra dan voorbij komt lopen en dat ik haar met sneeuwballen kan bekogelen.
Deze keer is de aanleiding een rapport over euthanasie bij ‘ongeneeslijk zieke kinderen die ondraaglijk lijden’ (onder de twaalf jaar), wat momenteel niet mag. Een ernstig thema. Te ernstig om je zomaar te laten ompraten door Nieuwsuur. Toen het journalistieke programma erover berichtte, liet het zich zien als een promotiecampagne voor de optie van euthanasie bij jonge kinderen. Presentator Saïda Maggé deed mij even denken aan Yvon Jaspers, toen die nog interviews deed op filmpjes van ForFarmers: de rol van aangever (‘Ik denk dat veel mensen thuis denken: hoe kan dat nou, euthanasie is niet mogelijk, maar versterven wel …’), met als enige doel de deskundige aan tafel nog beter zijn zegje te laten doen. Ik dacht ook een moment aan Sander Schimmelpenninck, hoofdredacteur van Quote en columnist bij de Volkskrant, die als interviewer optreedt in de ABN-Amro-campagne De Strijd om Duurzaamheid – wat moet een journalist daar?
Maar goed, Pia Dijkstra dus. Toen SGP’er Kees van der Staaij zijn bezorgdheid uitte over het ‘pleidooi voor kindereuthanasie’, reageerde zij op Twitter met: ‘En meteen heeft Kees van der Staaij zijn oordeel al klaar. Vier jaar lang deden de kinderartsen onderzoek. Kwamen tot een afgewogen oordeel. Serieuze zorgen van artsen en ouders verdienen serieuze bespreking. Dat is wat mensen terecht van politici verwachten.’
Nah-nah-nah-nah-naah … Wat een reactie. En dat terwijl Pia Dijkstra bepaald niet onderdoet voor Kees van der Staaij, waar het gaat om zekerheid van het eigen gelijk. Alsof zij niet meteen hetzelfde zou doen in omgekeerde richting.
De D66-politica zit duidelijk in mijn allergiezone. Hoe dat precies komt? Er kan veel meespelen: misschien lijkt ze op een schooljuf aan wie ik vroeger een hekel had – als dat zo is, ben ik vergeten wie die schooljuf was.
Of zijn het Dijkstra’s standpunten? Vast ook. Ze ijvert voor een zich uitbreidend euthanasiepakket, waarin de medische sector moet voorzien, zelfs als het niet om zieke mensen gaat. Ik kijk niet uit naar de maatschappelijke gevolgen van dit euthanasiepakket. Maar ik denk dat het ook haar uitstraling als politicus is. Ik zie in Pia Dijkstra de ijzeren overtuiging dat haar grensverleggende agenda boven alle twijfel verheven is, en dat vind ik eng. Op het glibberige grensvlak van leven, lijden en dood is namelijk geen enkele positie boven alle twijfel verheven – of je nu tegen of voor euthanasie bent. Pia Dijkstra combineert haar air van zekerheid ook nog eens met een houding van morele superioriteit. In mijn beleving dan hè, want – zoals gezegd – hierin kan best meespelen dat ik het zelden met haar eens ben.
Een mens moet zijn beleving bij een medemens altijd wantrouwen. Pia Dijkstra is tenslotte ook gewoon een schepsel van God – ik heb tegenover de Schepper net zo weinig in te brengen als zij. En ik moet mijn naaste liefhebben, hoor ik in de kerk. Vandaar de sneeuwballen – die zijn dan hopelijk nog net acceptabel als agressiemiddel. <