Ik dacht: dit is het einde, we gaan allemaal dood
,,We zaten half te slapen; het was vroeg, hè. Ineens was er die klap. En toen werd het heel stil.'' Patricia Lallemand staat anderhalf uur na de ramp nog te trillen op haar benen. ,,Ik dacht: dit is het einde, we gaan allemaal dood.'' Zelf heeft ze niets opgelopen, behalve een pijnlijke arm. Maar twee meter verder staat haar man met een wit verband om het hoofd, waardoor een bloedvlek opkomt. Maar het valt wel mee, zegt hij.
Zij behoren tot de gelukkigen die de treinramp bij Buizingen, een deelgemeente van Halle, in elk geval uiterlijk bijna ongeschonden hebben overleefd. Honderd meter verder staan twee treinstellen met de neuzen tegen elkaar omhoog. Die steken net een meter uit boven een lange, betonnen muur, die het drukke spoortraject hier scheidt van een rijtje woningen langs de Biezeput. Van de ravage achter die drie meter hoge muur is van hieruit nauwelijks iets te zien.
,,Die muur is tegen het geluid van de TGV. Gelukkig was die net voorbij'', zegt Nathalie Evenepoel, die langs het spoor woont. ,,Maar door de hoge muur konden we ook niets doen. We konden alleen dekens aanreiken. We hoorden geschreeuw van gewonden en van mensen die riepen dat de deuren niet open gingen, maar we stonden machteloos.''
Het volledige verslag kunt u lezen in het NederlandsDagblad van dinsdag 16 februari 2010. Een los digitaal nummer kunt u
hier kopen
en lezen.