‘We hebben niet eens tijd om te rouwen om onze kinderen.’ In Kahramanmaras gaat het zoeken onverminderd door
Reportage
In de zwaar getroffen stad Kahramanmaras zijn mensen de wanhoop nabij. Kinderen, ouders, ooms en tantes liggen nog onder het puin. ‘Reddingswerkers vinden weleens iemand die na 78 uur nog leefde, maar dat lijkt me hier onmogelijk. Niet in deze kou.’
Kahramanmaras
Vlak nadat hij samen met zijn collega’s een vrouw uit het puin heeft getrokken, haar misvormde, want vermorzelde lichaam heeft afgeschermd met een stoffig tapijt en nee heeft geschud naar de mensen om hem heen, loopt de reddingswerker naar een muurtje. Hij gaat zitten, doet zijn helm af, wrijft met zijn hand over zijn hoofd en begint dan hard te huilen.
‘De vrouw die ze net gevonden hebben, is de vrouw van de conciërge’, zegt Soner Sardyli (66). ‘Ze woonden hier al zestien jaar, op de vierde verdieping. Geweldige mensen. Eerder vandaag hebben ze een klein meisje gevonden. Ze was bij haar opa en oma op bezoek.’
