Geen rust maar kinderen in het klooster: ‘Het is al twee weken oorlog, toch ben ik God op ieder moment dankbaar’
Normaal is het een klooster voor rust en gebed. Nu zit de Sint-Jozefabdij van de zusters Benedictinessen in West-Oekraïne vol met vluchtelingen. ‘Ik ben dankbaar voor ieder mens die ons pad kruist.’
Nariman is een van de vluchtelingen in het klooster van de Benedictinessen in West-Oekraïne. Via zijn telefoon laat hij zien wat er over is van zijn huis.
(beeld Robert Dulmers)Solonka
Een straaljager van de Oekraïense luchtmacht scheert laag boven de huizen van het dorp Solonka, dat vlak tegen de West-Oekraïense stad Lviv zit aangeplakt. Halverwege stad en dorp staan, voor wie goed kijkt, zware houwitsers opgesteld en zijn soldaten van het Oekraïense leger druk in de weer met luchtdoelraketten. Pal aan de snelweg naar het zuiden: een klooster, dat er oud uitziet, maar dat niet is: de Sint-Jozefabdij van de zusters Benedictinessen.
In de kloostergangen zijn vrouwen in de weer met bezems en dweilen. In de refter is de tafel permanent gedekt, als een lopend buffet, en tappen kinderen bekers water en appelsap. Nonnen slepen met aardappelen en bieten en bij de binnentuin zoeken vluchtelingen tussen gedoneerde kleding..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
