Werken in een uithoek met de mooiste achtertuin van Nederland
Ze voelden de lockdown van de afgelopen maanden niet als inperking, maar als bevrijding. Een bevriend stel met typische dertiger-carrières in de stad, brachten zomaar ineens weken door op Terschelling, waar ze werkten, leefden en zelfs hun kinderen lesgaven. Wilden ze eigenlijk nog wel terug naar huis?
Als je overal vandaan zou kunnen werken, zou je dan wonen waar je nu woont? Het is een vraag die, sinds onze steile leercurve op het gebied van thuiswerken, niet meer theoretisch is, maar heel reëel. Het gaat ongetwijfeld leiden tot meer digitale nomaden binnen onze eigen grenzen.
Bij gebruik van het woord ‘digitale nomade’ denk je nu misschien vooral aan bloggers en app-ontwikkelaars achter laptops op Bali. Maar in de anderhalvemetersamenleving leeft de behoefte om gedeeltelijk vanuit huis te blijven werken steeds breder. Er is een hele infrastructuur opgetuigd om grote concentraties mensen overbodig te maken met online ervaringen, lezingen en festivals. Het gevolg: als werk geen plaats meer is, kunnen we het ons permitteren om ons thuis te voelen op minder voor de hand liggende plekken. Misschien markeren we 2020 over tien jaar wel als het einde van de Vinexwijk.
De afgelopen maanden hebben ervoor gezorgd dat we (groene) ruimte weer herwaarderen, terwijl alle geneugten van de stad ook nog eens werden lamgelegd. Eindelijk was de wedstrijd tussen groeiende steden en de lege randen van Nederland weer een beetje eerlijk.
Ik deed vorig jaar onderzoek naar kleine scholen in krimpgebieden en soms kon ik het gevecht dat deze scholen leverden bijna niet aanzien. De consequenties van krimp zijn vaak de doodsteek voor kleine gemeenschappen: leegstand, sluiting van scholen en winkels en vergrijzing.
Maar kleine, hechte gemeenschappen in een groene omgeving hebben zoveel te bieden aan overprikkelde dertigers/veertigers en hun kinderen. De Volkskrant kopte recent: ‘Waarom trekt de halve Randstad naar Deventer en Zutphen’? Het antwoord laat zich raden. Er is een stijgende behoefte aan rust en een leven zonder stress. Toch bleef werk een bottleneck die mensen ervan weerhield om deze lege randen van Nederland op te zoeken. Daar gaat nu misschien verandering in komen.
Nationale ‘uithoek’ Schiermonnikoog investeerde al in de Nederlandse digitale nomade. Het hele eiland kreeg glasvezelinternet om Schiermonnikoog aantrekkelijk te maken voor thuiswerkers. ‘Voor bijvoorbeeld kunstenaars, schrijvers en webdesigners is Schiermonnikoog de perfecte plek om te wonen’, zegt Martje Mulder, beleidsmedewerker in Trouw. ‘Geen files, geen drukte om je heen en geen stress, maar wel rust, de breedste stranden en de mooiste achtertuin van Nederland’.