Storm op til. En u slaapt?

Vanavond wordt in Amersfoort onder de alarmerende titel De storm steekt op. En u slaapt? een bezinningsavond gehouden over de bedreiging die van het kabinet-Rutte II uitgaat voor christelijke gezinnen, scholen en kerken.

De bijeenkomst wordt georganiseerd vanuit de reformatorische zuil, maatschappelijk belichaamd door onder andere de SGP en het Reformatorisch Dagblad.

Het is opvallend dat de bezorgdheid voor paars zich steeds meer tot dat compartiment van christelijk Nederland lijkt te beperken. Natuurlijk, ook binnen de niet-zware kerken, in het achterland van de EO, ChristenUnie en deze krant met name, is men niet gelukkig met de toenemende ontchristelijking van de (publieke) samenleving.

voldongen feit

Maar hier lijkt men eerder geneigd die ontwikkeling als een voldongen feit te accepteren en te zoeken naar wegen om binnen die nieuwe werkelijkheid niet-christenen te bereiken met het evangelie. En het gesprek aan te gaan met niet-gelovigen om hen te overtuigen voor mens en samenleving.

Dat laatste wil de reformatorische zuil natuurlijk ook. Maar hier ligt een sterker accent op het behouden van christelijke verworvenheden met betrekking tot het onderwijs, het karakter van de zondag, huwelijk en seksualiteit, en het pareren van de aanvallen daarop.

ijver

In dat laatste geval bestaat er een zekere neiging de ruimte voor Gods handelen met en in Nederland gebonden te achten aan de mate waarin daarvoor door de wereldlijke overheid mogelijkheden worden geboden.

Natuurlijk, zo vindt men dat niet en zegt men dat ook niet. Maar de ijver waarmee men allerlei christelijke verworvenheden en vrijheden tracht te verdedigen, wekt weleens de indruk dat de toekomst van het christelijk geloof niet zonder kan.

vervolgd

Daartegenover past een verwijzing naar de vele situaties elders in de wereld waar christenen niet alleen gehinderd, maar vaak ook rechtstreeks vervolgd worden. En waar juist dan vaak een grote openheid is voor het evangelie van Gods genade.

Zoals ook de verwijzing past naar het Nieuwe Testament waar het koninkrijk Gods nergens wordt verbonden met een aardse vormgeving daarvan. Gods rijk kómt.

Eigenlijk heeft het theocratische denken (ook in de vorm van een terugverlangen naar een zogenaamde christelijke samenleving) iets heel aards. Iets diesseitigs: het gaat heel erg over deze kant, over het hier en nu. Met oprechte bedoelingen, maar toch.

inspannen

Christenen moeten zich niet terugtrekken uit de samenleving. Sterker nog: waar mogelijk zullen ze zich inspannen om Gods goede naam publiek te eren en het goede te zoeken voor mens en wereld.

Met C.S. Lewis: ze werken alsof het heil op deze aarde gerealiseerd kan worden. Maar een gekerstende samenleving is hun hier niet beloofd. Dat geeft, ook in opstekende stormen, een zekere ontspanning.