Het getuigenis van het meisje van genade
Weinig ellende bleef Hea-Woo tijdens de zeventig jaren van haar leven bespaard. Desondanks onderschrijft ze haar pseudoniem (meisje van genade) met heel haar hart. Opgegroeid in een Noord-Koreaans dorp, getrouwd met een man die als kind zijn eigen vader voor zijn ogen zag doodgeschoten worden omdat hij christen was. Haar moeder die verborgen een kruisje droeg en zachtjes prevelde in de keuken. Later in China begreep ik pas dat het bidden was. Ze kon ons als kinderen nooit iets vertellen over het geloof in Jezus, omdat dat te gevaarlijk was. Wat zal ze veel voor ons gebeden hebben! Het is mijn verdriet dat ik met haar nooit over Christus heb kunnen praten.
Hea-Woos moeder overleed in 1996. Dat was een jaar voordat haar eigen dochter stierf van de honger; ze was in haar winkeltje beroofd van alles wat ze had en kon het rampzaligste seizoen niet overleven. Hea-Woo moet soms even stoppen, als ze over andermans leed vertelt. De stokslagen en angst die haar zelf ten deel vielen tijdens drie jaar werkkamp, nadat ze was ontsnapt naar China, daar Jezus en een kerk had gevonden, maar was verraden door een landgenoot en teruggestuurd, doen haar niets. Ik ben juist dankbaar voor dat lijden. Zo kon ik anderen in dat kamp over Jezus vertellen. In het geheim kwamen ze bij elkaar, in de vieze toiletten van de barakken; vijf bekeerde vrouwen die voor elkaar zorgden en zo, alleen zo, het kamp overleefden.
gebedswandeling
Bijna zevenduizend mensen luisteren geboeid naar het verhaal van de zeventigjarige, eenvoudig geklede vrouw, wier gebit haar lijden laat zien tijdens de close-up op de beamer. Ze is te gast tijdens de jaarlijkse dag van Open Doors, de organisatie die zo veel mogelijk christenen in landen waar ze vervolgd worden, probeert bij te staan.
Oprichter Anne van der Bijl (84) praat ontspannen met zijn achterban, geschakeerd van jong tot oud, van gereformeerde gemeente tot vol evangelisch. Hij vindt zichzelf geen held. Ik ken er maar een en dat is Jezus. Er zijn wel christenen die heldendaden verrichten. Zijn dagelijkse gebedswandeling rond het oude centrum van Harderwijk duurt tegenwoordig een uur, in plaats van dertig minuten. Ik mopperde daar wat over tegen mijn dokter, een gelovige man. Nou, mooi toch? Dan hebt u meer tijd om te bidden, grijnsde de geneesheer terug.
dubbelleven
Een andere geneesheer is Andrew White. Hij is anesthesist, studeerde theologie en is nu anglicaans priester in Bagdad. Hij moest het doen, ondanks zijn ME, de vermoeidheidsziekte waar je soms helemaal gek van wordt, en ondanks de lucratieve kapelletjes die hij in het rustieke Engeland zou kunnen bedienen.
Shoaib uit Afghanistan leidde als moslim een dubbelleven: Mijn familie is traditioneel, dus ik deed alsof ik radicaal was. Maar ik dronk, gokte en deed nog veel meer erge dingen. Als christen kon hij het dubbelleven afeggen; met zijn vrouw maakt hij nu christelijke televisie voor zijn landgenoten.
Yusuf is nog maar net weg uit het Midden-Oosten. Net zoals bij Hea-Woo zouden fotos, echte namen of plaatsen van herkomst leiden tot terreur jegens de achterblijvers.
hardlopen
Ron van der Spoel, dominee en adjunct-directeur Kerk & Theologie bij Open Doors, lichtte het thema volharding toe, vanuit Hebreeën 12. Hij moet voor de mannenclub De Vierde Musketier binnenkort een marathon lopen in Uganda. Doe iets moeilijks in een moeilijk land, was het adagium. Hij begon met tegenzin te trainen, maar raakte in de ban van de hardloopmetafoor, die zelfs Paulus kende.
Hij en de andere sprekers lieten duidelijk zien dat juist in de verdrukking veel kracht, troost en hoop zit. Het houdt een keertje op, zei ds. Van der Spoel. Dat was geen standje, maar een verzuchting. Eens komt Jezus weer en dan is het uit met de kwade machten. Hae-Woo greep letterlijk een Bijbel vast, achter de katheder. Willen jullie alsjeblieft blijven houden van dit boek?, zei ze. Ook Van der Bijl denkt er zo over. Hij is ondanks zijn leeftijd en de vervolging van christenen eigenlijk heel optimistisch. Met zijn stramme benen (de ene heet Prijs de Heer en de andere Hallelujah, dus ik stap nooit met het verkeerde been uit bed) gaat hij binnenkort weer naar Pakistan, waar een Van der Bijl Computer College draait. Om de Bijbel te kunnen begrijpen, moet je immers eerst leren lezen. Imams in de buurt bevelen de cursus aan. Ze zien hoe hun land verscheurd wordt door radicale moslimgroepen. Als moslims dan geen vrede kunnen maken, moeten jullie maar naar de christenen gaan, hoorde brother Andrew de deelstaatpremier zeggen, tegen zijn eigen mensen.