Koffie met uitzicht op rokende puinhoop
MUHAMARA - Het balkon meet ongeveer tien bij acht meter en is - gelukkig - omringd door een stenen muurtje. ,,Dat komt nu goed uit, want het houdt de kogels tegen'', zegt een bewoner terwijl hij een paar verdwaalde kogels in zijn hand houdt die recentelijk op het balkon zijn beland.
Links en rechts staan plastic tuinstoelen. Een paar lege koffiekopjes op de grond. Een verrekijker in een hoek. Iedere paar minuten reusachtige knallen, gevolgd door krakende explosies. Drie jochies staren naar de plek, achthonderd meter verderop, waar mortieren ontploffen. Reusachtige rookpluimen stijgen op. Welkom in het Noord-Libanese dorpje Muhamara waar de bewoners van een appartementenblok hun televisie niet aan hoeven te zetten om een oorlogsfilm te zien.
Een tien seconden durende wandeling naar dit balkon, op het dak van het pand, is alles om die 'live' te aanschouwen. Vanaf het balkon heb je een welhaast perfect uitzicht op het ongeveer vijfhonderd meter verderop gelegen Palestijnse kamp Nahr al Bared - of wat daar nog van over is. Al negen weken wordt hier nu zwaar gevochten tussen moslimextremisten en soldaten van het Libanese leger.
,,We hebben hier stoelen staan zodat we alles goed kunnen zien'', vertelt de dertigjarige Ahmad Mustafa, een bouwvakker. ,,Natuurlijk drinken we koffie terwijl we naar de gevechten kijken.''
Het balkon heeft inderdaad iets weg van een huiskamer. Soms, als het druk is op het balkon, zitten tien tot twaalf bewoners op de tuinstoelen naast elkaar achter het stenen muurtje. Niet alleen kijken ze naar de gevechten, ook nemen ze het laatste nieuws door en bespreken ze de laatste dorpsroddels. ,,'s Avonds kaarten we een beetje'', aldus Mustafa.
Niemand hier op het balkon had gedacht dat hun eigen oorlogsfilm zo lang zou duren. ,,Ik verwachtte dat het na een paar dagen wel over zou zijn'', zegt Ammar Merekbawi, een negenjarig meisje. ,,Maar het duurt nu al ruim twee maanden. Ik kan nog steeds niet slapen, want al die explosies zijn heel eng.''
,,Tja,verzucht bewoner Tariq (34). ,,De nieuwigheid is er inmiddels wel af voor ons. Het begint een beetje te lijken op een verhaal zonder einde. Alsof je naar de film gaat in een bioscoop en twee maanden later zit je daar nog steeds. Ondertussen wordt even verderop zwaar gevochten. Bijna constant klinkt er machinegeweervuur. Omdat het Libanese leger een kanon naast de tuin van dit huis heeft gezet, krijg je iedere keer dat het kanon wordt afgevuurd zo ongeveer een hartaanval van de enorme knal. Vervolgens hoef je maar tot drie te tellen en je hoort en ziet de granaat uit het kanon ergens krakend in het kamp exploderen.
De lengte van het conflict heeft de bewoners hier inmiddels een beetje murw gemaakt. ,,In het begin zat het hele dorp dag en nacht op het balkon, nu doen we dit alleen nog zo af en toe, vertelt bouwvakker Mustafa. Ondanks de oorlog zo dichtbij, gaat het gewone leven er min of meer gewoon door. Winkels zijn open, kleine kinderen spelen tussen de huizen. Oude vrouwen doen de was. Alleen de geplande bruiloften zijn uitgesteld. Tot nu toe is één vrouw in het dorp gewond geraakt in haar been door verdwaalde kogels.
Toch lijkt het er sterk op dat de oorlogsfilm zeer binnenkort tot een einde komt. Het Libanese leger, dat al honderdentien soldaten verloor, staat op het punt de twee laatste verzetshaarden - rondom twee vernielde moskeeën - te veroveren.
De bewoners van Muhamara bereiden daarom alvast een overwinningsfeest voor. Waar het festijn wordt gehouden? ,,Op het balkon natuurlijk, zegt Tariq.