Zeven vragen aan Wendy van Amerongen: 'Soms huil ik gewoon met vluchtelingen mee.'

1 Wat doet u precies in Bangladesh?

‘Ik maak foto’s, video’s en verhalen over de nood van en hulp aan de Rohingya’s, die als minderheid uit Myanmar zijn gevlucht. Die informatie heeft mijn werkgever Medair nodig om donoren te informeren en het verhaal van de vluchtelingen te kunnen vertellen, in samenwerking met partnerorganisatie World Concern. Mijn basis is in Nepal, waar mijn man Willem landendirecteur van Medair is.’

2 Is het in een vluchtelingenkamp veilig voor buitenlandse vrouwen?

‘Ik heb me geen moment onveilig gevoeld. We zijn in het kamp altijd met minimaal twee mensen, gaan niet alleen in het donker op pad en laten elkaar weten wie waar is en wanneer. Een regel is dat ik niet mee kan met een lokale collega als die geen Engels spreekt – een standaardvoorzorgsmaatregel van Medair. En natuurlijk let ik erop hoe ik me kleed en toon ik respect voor lokale normen. Dus een shirt of blouse met mouwen tot over de ellebogen en geen diep decolleté.’

3 Wat kunt u doen, als u daar maar een paar weken zit?

‘Dat heb ik me ook afgevraagd. De nood is zo hoog, de verhalen zijn zo afschuwelijk. Wat kan ik doen? Bidden is heel belangrijk. En ik geloof dat God me roept en me ervoor heeft klaargemaakt. Na jarenlang in oorlogsland Zuid-Sudan te hebben gewoond en gewerkt, heb ik in het ‘rustiger’ Nepal weer nieuwe energie gekregen.

De situatie van de Rohingya’s gaat me aan het hart en Willem moedigde me aan te gaan. Ik voel dat ik een stem mag zijn voor deze vluchtelingen, dat hun verschrikkingen niet in een doofpot komen. De mensen zijn zo dankbaar. “Dank u wel – de wereld is ons dus nog niet vergeten”, zeggen ze.’

4 U hebt ook gewerkt in Zuid-Sudan en Nepal. Wat zijn de grootste verschillen?

‘Zuid-Sudan is een land in oorlog. Nepal is geveld door een aardbeving. In Bangladesh zijn meer dan 620.000 vluchtelingen uit Myanmar. Hun aantal groeit zo snel. Bijna iedereen heeft wel een familielid verloren. Heel heftig.’

5 Wat vindt het thuisfront ervan dat u in een andere cultuur werkt?

‘Toen ik voor het eerst aan mijn ouders vertelde dat ik naar Zuid-Sudan zou gaan verhuizen, vonden ze het verschrikkelijk. Maar zij, en ook mijn schoonouders, vinden een zekere rust bij God. En Medair bereidt ons goed voor met trainingen over cultuur en veiligheid. Ik ben nog drie weken in Afghanistan geweest. Ik denk dat ik vooral mijn moeder wel een paar slapeloze nachten heb bezorgd. Ze is vast blij als ik met Kerst weer even naar huis kom …

Als het aan mij ligt, dan reis ik continu – ik houd van reizen, nieuwe mensen ontmoeten, wil opkomen voor de meest kwetsbaren, verhalen vertellen en schrijven, foto’s maken. Basic leven. Maar ik doe dat wel het liefst met Willem; hij is mijn steun en toeverlaat. Als ik te vaak weg zou zijn, dan zou dat niet goed voor onze relatie zijn. Dus we wegen het samen af en brengen het in gebed bij God.’

6 Welk voorval heeft veel indruk op u gemaakt?

‘Ik werk al meer dan zeven jaar in de noodhulpverlening, maar wat ik hier zie, is van zo’n enorme omvang. Het kamp is kilometerslang: zeil na zeil, bamboe na bamboe, plastic na plastic. Hutjemutje op elkaar, in een slopende hitte. Duizenden en duizenden tijdelijke bouwvallen. Dat deed me veel.

Het verhaal van de 73-jarige Aaid (niet zijn echte naam) raakt me diep. Hij moest rennen voor zijn leven toen in zijn dorp de huizen in brand werden gestoken. De kogels vlogen hem om de oren. Zijn even oude vrouw en een kleinzoon zijn doodgeschoten. Hij kon geen afscheid nemen, ze zelfs niet begraven. Tijdens zijn vlucht zag hij een klein jongetje van ongeveer twee jaar verloren langs de weg zitten huilen. Aaid nam de peuter mee en verzorgt hem nu alsof het zijn eigen kind is. Daarin zie ik de liefde die Jezus heeft.’

7 Wat doet dat met uzelf?

‘Heel veel. Er gaan zo veel emoties door me heen op zo’n dag. Verdriet, onmacht, woede, hoop, kracht, liefde, uitdaging. Soms huil ik gewoon ter plaatse met de mensen mee. Andere keren probeer ik me in te houden en huil ik thuis, stilletjes als ik voor hen bid. Ik bel via WhatsApp bijna dagelijks met Willem. Dat is zó fijn – het helpt me al die moeilijke verhalen een plekje te geven.

Ook heb ik een lieve vriendin en mijn familie die regelmatig bemoedigende berichtjes sturen. Net als anderen, trouwens. We hebben een enorm thuisfront dat voor ons bidt. God is er bij. Zonder Hem zou ik dit werk nooit kunnen doen.’

‘Ik toon respect voor lokale normen. Dus ik draag een shirt of blouse met mouwen tot over de ellebogen en geen diep decolleté.’