Luister naar

Christelijke leven is als een huwelijk

Nieuws
Herman van Wijngaarden stelt een belangrijke vraag: ‘Mogen wij andere christenen de normen en waarden van de Bijbel nog voorhouden?’ (ND 28 maart). Er zijn betere manieren om met elkaar om te gaan.
luuk de wilde
vrijdag 3 april 2015 om 03:00

Deze vraag stelt hij in verband met het gesprek over homo’s en homorelaties. Maar die vraag kan ook veel breder getrokken worden. Ik heb het gevoel dat christenen in veel bredere zin met deze vraag worstelen. Wij zijn het zuilentijdperk voorbij en wij bepalen zelf wel wat goed en fout is. Wij hebben een eigen verantwoordelijkheid en vinden het lastig hierop te worden aangesproken. ‘Prima lid te zijn van de kerk, maar op een aantal punten denk ik toch anders en wil ik niet worden aangesproken.’ Ongehuwd samenwonen, invulling van de zondag. ‘Nee, ik kan geen ouderling of diaken meer zijn, want ik kan niet (meer) achter alle leerregels van de kerk staan.’

Graag wil ik een breder perspectief schetsen en daarbij hoop ik weg te blijven bij het stellen van een nieuwe norm.

huwelijk

In de Bijbel wordt de relatie van God met zijn kinderen vergeleken met een huwelijk. Christenen worden samen zijn bruid genoemd. God, volmaakt en goed, zoekt een persoonlijke relatie met een ieder van ons en wil ook dat die relatie goed is. Wat is een goed huwelijk? Met andere woorden: als mijn doel is het ‘huwelijk’ met God zo goed mogelijk te maken en te houden, wat moet ik dan doen? Ik open dan de Bijbel en God komt met zijn Woorden naar mij toe. Een belangrijke vraag is of dan alle relaties met God hetzelfde zijn. De vraag stellen, lijkt mij de vraag beantwoorden. Nee. God heeft met zijn kinderen verschillende relaties. Logisch, want hij heeft ons allemaal verschillend geschapen. Dat betekent dus dat mensen verschillend op zijn woorden ( de Bijbel) reageren. Dat betekent dus ook dat mensen normen en waarden anders invullen. Keuzes die we maken doen we in gesprek met God en we leggen verantwoording af bij Hem.

Betekent dit dan dat we elkaar niets meer voor te houden hebben? Dat denk ik niet, maar de insteek van de gesprekken wordt wel anders. We delen met elkaar dat we al of niet genieten van onze relatie met God en met de Here Jezus. We leren van elkaar en proberen elkaar te stimuleren en reiken elkaar de hand toe om te groeien in ons geloof.

Voor mij sluit dit ook aan bij de manier waarop de Here Jezus in de Bijbel naar ons toekomt. Hij geeft niet altijd pasklare antwoorden, maar laat je nadenken over wat goed is. Overigens: waar Hij die antwoorden wel geeft, mag je elkaar dat natuurlijk voorhouden. Maar, en daar gaat het me om, denk eens aan al die gelijkenissen waar de nadruk wordt gelegd op de manier waarop je iets doet. Het gaat om de liefde. Paulus gaat in Romeinen 14 op dezelfde wijze met deze vraag om en benadrukt daarin hoe we met verschillen om moeten gaan.

 

Heb ik hiermee nieuwe piketpaaltjes in het christelijk landschap gezet? Ik hoop het niet. De vraag of we elkaar de normen en waarden van de Bijbel mogen/moeten voorhouden is niet beantwoord. Ik ervaar deze denkrichting niet als makkelijk. Persoonlijk bezig zijn met mijn relatie met God en direct in mijn gebed verantwoording afleggen is moeilijker dan mijn antwoorden te conformeren aan van buitenaf opgelegde normen en waarden. Soms geen antwoorden hebben en het even los te laten valt niet mee. <

Mail de redactie
Mail de redactie
Heeft u een tip over dit onderwerp, ziet u een spelfout of feitelijke onjuistheid? We stellen het zeer op prijs als u ons daarover een bericht stuurt.
Bij christelijke organisaties lopen geloof en werk soms op een ongezonde manier door elkaar.

Werken bij christelijke organisatie valt soms tegen: zalvende woorden maar onrecht blijft bestaan

Het Nederlands Dagblad besteedde aandacht aan manipulatie, machtsmisbruik in de evangelische wereld. Maar het probleem speelt ook bij andere christelijke organisaties, schrijft Ineke Evink van vakorganisatie CGMV.

Mark Rutte, Geert Wilders en Sigrid Kaag. We hebben deze drie soorten politici nodig. Sterker, we zijn zélf van dit soort types en gedragen ons er naar.

We zijn saai, moralist en boos. En zo zijn ook onze politici. Daarom kunnen ze lastig samenwerken

Wij Nederlanders lijken op Rutte, Kaag en Wilders. Frank van den Heuvel laat zien hoe het karakter van iedere Nederlander bij een van deze drie politici past.

Stel dat ‘doe dit, tot Mijn gedachtenis’ al begint op het land? Dat is dus niet: onderwerp de grond aan een regime van uitputting, tot Mijn gedachtenis.

Avondmaal en eucharistie beginnen in de grond, waar het krioelt van torren en wormen

Jezus zegt niet: spuit gif op de vrucht en het blad en dood in het voorbijgaan alles er omheen, tot Mijn gedachtenis. Theoloog en boer in opleiding Elsa Eikema stelt prikkelende vragen bij ons avondmaal.

Afbeelding

Hoe het lijntje tussen de Nederlandse Gereformeerde Kerken en Israël hersteld kan worden

De Nederlandse Gereformeerde Kerken knipten het 'officiële lijntje' met Israël door, maar zoeken tegelijkertijd naar een manier om toch verbondenheid te tonen. Lieddichter Ria Borkent doet een voorstel.

Behandeling in de gesloten jeugdzorg heeft geen enkele kans van slagen zolang het aan echte nabijheid van hulpverleners ontbreekt.

Staatssecretaris Van Ooijen en Kamerleden, zet jullie boosheid over gesloten jeugdzorg om in actie

Hoe kan het dat staatssecretaris Van Ooijen (VWS) zegt dat de gesloten jeugdzorg misschien maar wat langer open moet blijven? Maak liever meer vaart om goede alternatieven te vinden, betoogt Margot Ende-van den Broek.

De Duitse bondskanselier Scholz staat onder druk: welke wapens gaat hij Oekraïne leveren?

Bondskanselier Scholtz kan een andere keus maken en zo een moreel belangrijke daad verrichten

Komende paasdagen vinden in Duitse steden vredesdemonstraties plaats. De leuze is: ‘Nooit weer oorlog is nú’. Want nú wordt besloten welke wapens Duitsland aan Oekraïne levert. Hans Ester legt uit hoe gevoelig dat ligt.