Christelijke leven is als een huwelijk
Deze vraag stelt hij in verband met het gesprek over homo’s en homorelaties. Maar die vraag kan ook veel breder getrokken worden. Ik heb het gevoel dat christenen in veel bredere zin met deze vraag worstelen. Wij zijn het zuilentijdperk voorbij en wij bepalen zelf wel wat goed en fout is. Wij hebben een eigen verantwoordelijkheid en vinden het lastig hierop te worden aangesproken. ‘Prima lid te zijn van de kerk, maar op een aantal punten denk ik toch anders en wil ik niet worden aangesproken.’ Ongehuwd samenwonen, invulling van de zondag. ‘Nee, ik kan geen ouderling of diaken meer zijn, want ik kan niet (meer) achter alle leerregels van de kerk staan.’
Graag wil ik een breder perspectief schetsen en daarbij hoop ik weg te blijven bij het stellen van een nieuwe norm.
huwelijk
In de Bijbel wordt de relatie van God met zijn kinderen vergeleken met een huwelijk. Christenen worden samen zijn bruid genoemd. God, volmaakt en goed, zoekt een persoonlijke relatie met een ieder van ons en wil ook dat die relatie goed is. Wat is een goed huwelijk? Met andere woorden: als mijn doel is het ‘huwelijk’ met God zo goed mogelijk te maken en te houden, wat moet ik dan doen? Ik open dan de Bijbel en God komt met zijn Woorden naar mij toe. Een belangrijke vraag is of dan alle relaties met God hetzelfde zijn. De vraag stellen, lijkt mij de vraag beantwoorden. Nee. God heeft met zijn kinderen verschillende relaties. Logisch, want hij heeft ons allemaal verschillend geschapen. Dat betekent dus dat mensen verschillend op zijn woorden ( de Bijbel) reageren. Dat betekent dus ook dat mensen normen en waarden anders invullen. Keuzes die we maken doen we in gesprek met God en we leggen verantwoording af bij Hem.
Betekent dit dan dat we elkaar niets meer voor te houden hebben? Dat denk ik niet, maar de insteek van de gesprekken wordt wel anders. We delen met elkaar dat we al of niet genieten van onze relatie met God en met de Here Jezus. We leren van elkaar en proberen elkaar te stimuleren en reiken elkaar de hand toe om te groeien in ons geloof.
Voor mij sluit dit ook aan bij de manier waarop de Here Jezus in de Bijbel naar ons toekomt. Hij geeft niet altijd pasklare antwoorden, maar laat je nadenken over wat goed is. Overigens: waar Hij die antwoorden wel geeft, mag je elkaar dat natuurlijk voorhouden. Maar, en daar gaat het me om, denk eens aan al die gelijkenissen waar de nadruk wordt gelegd op de manier waarop je iets doet. Het gaat om de liefde. Paulus gaat in Romeinen 14 op dezelfde wijze met deze vraag om en benadrukt daarin hoe we met verschillen om moeten gaan.
Heb ik hiermee nieuwe piketpaaltjes in het christelijk landschap gezet? Ik hoop het niet. De vraag of we elkaar de normen en waarden van de Bijbel mogen/moeten voorhouden is niet beantwoord. Ik ervaar deze denkrichting niet als makkelijk. Persoonlijk bezig zijn met mijn relatie met God en direct in mijn gebed verantwoording afleggen is moeilijker dan mijn antwoorden te conformeren aan van buitenaf opgelegde normen en waarden. Soms geen antwoorden hebben en het even los te laten valt niet mee. <