Luister naar

De mens is bedoeld om te tuinieren

Nieuws
Arco den Heijer
dinsdag 10 april 2018 om 03:00
Werken in de tuin is niet altijd gemakkelijk. Het onkruid komt steeds weer terug en de mensen om ons heen zijn weerbarstig en stekelig.
Werken in de tuin is niet altijd gemakkelijk. Het onkruid komt steeds weer terug en de mensen om ons heen zijn weerbarstig en stekelig. anp / Lex van Lieshout

Het hing al even in de lucht. Maar afgelopen weekend was de lente er opeens. Heerlijke temperaturen, bloemen die de grond uit schieten, wakker worden van de vogels in de tuin. Op zulke dagen gaan zelfs mijn niet zo groene vingers jeuken om iets aan de tuin te doen. Het dode hout eruit, fris groen erin. Handen zwart van vochtige aarde, in plaats van tikkend op een toetsenbord of swipend op een scherm.

Het mooie van de lente is dat ze zo veel belofte in zich draagt. Het is een seizoen dat je naar voren laat kijken, naar wat de zomer gaat brengen, naar wat er allemaal nog moet ontkiemen en vrucht moet dragen.

Het plantje dat ik net gepoot heb, staat er nog wat zielig bij, maar in mijn gedachten zie ik hem tegen de schutting op groeien en uitlopen in een wijd bloemenscherm.

De eerste mens werd ook in een tuin geplaatst, als hovenier dienst van God. Voor Gods aangezicht met de handen in de grond, de zorg voor de schepping als opdracht meegekregen. Dat is meer dan een droombeeld van hoe mooi het leven ooit was. Het vertelt ons iets over waarvoor we bedoeld zijn en waartoe God ons ook vandaag roept. Zorgen voor de aarde, zorgen voor de mensen tussen wie God ons geplaatst heeft, als schepsel in dienst van de Schepper.

Werken in de tuin is niet altijd gemakkelijk. Het onkruid komt steeds weer terug en de mensen om ons heen zijn weerbarstig en stekelig. Lentes op het wereldtoneel lopen zelden uit op duurzaam vredige zomers. En het meest hardnekkig zijn de valse gedachten in ons eigen hart.

Het lijkt naïef om te denken dat dat ooit zal veranderen. Lentes worden vanzelf weer herfst; laten we ervan genieten als het leven even fijn is. Ik merk bij mezelf dat de boodschap van Prediker meer herkenning geeft dan de boodschap van Pasen. Want Pasen is geen lentefeest, dat genoegen neemt met de cyclus van seizoenen. Het belooft een definitief einde van het kwaad. Daarmee biedt het grond onder de voeten voor het goede werk dat in onze waarneming vaak overwoekerd wordt door teleurstellingen. Het biedt hoop – zo veel hoop dat het haast niet te geloven is.

Het is daarom jammer dat er na alle aandacht voor de veertigdagentijd vaak zo weinig invulling wordt gegeven aan de vijftig dagen van de paastijd. Terwijl we de oefening in de hoop op het goede leven dat komt, net zozeer nodig hebben als de oefening in het dragen van het lijden dat er is.

Op eerste paasdag jubelen is eenvoudiger dan Pasen een plek geven in het leven van alledag. Daarvoor schieten vijftig dagen nog tekort.

Zou tuinieren onderdeel kunnen zijn van die oefening in de hoop? In ieder geval onderbreekt het even de informatiestroom van werk of studie en plaatst het ons met de neus boven op Gods scheppingswerk. Voor wie het zien wil, tonen de ontluikende bloemen de macht van de Schepper, die zijn Zoon niet in het graf gelaten heeft. Zo kan het in de tuin komen tot een ontmoeting met de eerste Mens van de nieuwe schepping, die Maria Magdalena even aanzag voor de tuinman.

Mail de redactie
Mail de redactie
Heeft u een tip over dit onderwerp, ziet u een spelfout of feitelijke onjuistheid? We stellen het zeer op prijs als u ons daarover een bericht stuurt.
Bij christelijke organisaties lopen geloof en werk soms op een ongezonde manier door elkaar.

Werken bij christelijke organisatie valt soms tegen: zalvende woorden maar onrecht blijft bestaan

Het Nederlands Dagblad besteedde aandacht aan manipulatie, machtsmisbruik in de evangelische wereld. Maar het probleem speelt ook bij andere christelijke organisaties, schrijft Ineke Evink van vakorganisatie CGMV.

Mark Rutte, Geert Wilders en Sigrid Kaag. We hebben deze drie soorten politici nodig. Sterker, we zijn zélf van dit soort types en gedragen ons er naar.

We zijn saai, moralist en boos. En zo zijn ook onze politici. Daarom kunnen ze lastig samenwerken

Wij Nederlanders lijken op Rutte, Kaag en Wilders. Frank van den Heuvel laat zien hoe het karakter van iedere Nederlander bij een van deze drie politici past.

Stel dat ‘doe dit, tot Mijn gedachtenis’ al begint op het land? Dat is dus niet: onderwerp de grond aan een regime van uitputting, tot Mijn gedachtenis.

Avondmaal en eucharistie beginnen in de grond, waar het krioelt van torren en wormen

Jezus zegt niet: spuit gif op de vrucht en het blad en dood in het voorbijgaan alles er omheen, tot Mijn gedachtenis. Theoloog en boer in opleiding Elsa Eikema stelt prikkelende vragen bij ons avondmaal.

Afbeelding

Hoe het lijntje tussen de Nederlandse Gereformeerde Kerken en Israël hersteld kan worden

De Nederlandse Gereformeerde Kerken knipten het 'officiële lijntje' met Israël door, maar zoeken tegelijkertijd naar een manier om toch verbondenheid te tonen. Lieddichter Ria Borkent doet een voorstel.

Behandeling in de gesloten jeugdzorg heeft geen enkele kans van slagen zolang het aan echte nabijheid van hulpverleners ontbreekt.

Staatssecretaris Van Ooijen en Kamerleden, zet jullie boosheid over gesloten jeugdzorg om in actie

Hoe kan het dat staatssecretaris Van Ooijen (VWS) zegt dat de gesloten jeugdzorg misschien maar wat langer open moet blijven? Maak liever meer vaart om goede alternatieven te vinden, betoogt Margot Ende-van den Broek.

De Duitse bondskanselier Scholz staat onder druk: welke wapens gaat hij Oekraïne leveren?

Bondskanselier Scholtz kan een andere keus maken en zo een moreel belangrijke daad verrichten

Komende paasdagen vinden in Duitse steden vredesdemonstraties plaats. De leuze is: ‘Nooit weer oorlog is nú’. Want nú wordt besloten welke wapens Duitsland aan Oekraïne levert. Hans Ester legt uit hoe gevoelig dat ligt.