Broodroof door zeeotters Alaska
Anchorage
‘De zeeotter schrokt ’s lands beste zeebanket op’, mopperen Amerikaanse vissers. De noordelijke zeeotter – de zuidelijke soort leeft voor de kust van Californië – duikt in de wateren rond Alaska naar rode zee-egels, zwanenhalsmossels en zeekomkommers. Dat zijn delicatessen voor de Aziatische markten. Ook de waardevolle Dungeness-krab staat op het menu van de zeeotters. Ze brengen hun maaltjes naar de oppervlakte en drijven op hun rug terwijl ze eten. Soms gebruiken ze stenen om de mossel te openen of de krab te kraken.
De harige zeezoogdieren, die tot 45 kilo zwaar zijn, eten elke dag het equivalent van een kwart van hun gewicht. Die eetlust zit vooral de duikvisserij dwars. Phil Doherty, hoofd van de Associatie voor Regionale Duikvisserij in Zuidoost-Alaska, maakt zich druk over het levensonderhoud van tweehonderd vissers uit Zuidoost-Alaska. Het is een bedrijfstak met een jaarlijkse omzet van 10 miljoen dollar. De duikvisserij wordt geconfronteerd met een zware strijd tegen een tegenstander die eruitziet als een vertederend knuffeldier.
Vissers zien hun inkomsten krimpen, terwijl zeeotters zich verspreiden en visgronden koloniseren, zegt Doherty. Duikers, die voorheen weleens 2,7 miljoen kilo aan rode zee-egels hebben geoogst, kwamen afgelopen jaar op een quotum van minder dan 454.000 kilo. ‘We moeten constateren dat een visserijtak van vele miljoenen dollars in zee-egels vrijwel verdwijnt’, sombert Doherty.
sushi
Jeremy Leighton uit Ketchikan duikt naar zee-egels vanaf zijn boot. Hij zoekt naar dikke exemplaren met een diameter van 9 tot ruim 11 centimeter, zodat ze niet te groot zijn. ‘Als het op een koeientong lijkt, past het gewoon niet op een sushi-rol’, weet Leighton. In een bed met 50.000 pond (22.680 kilo) van de stekelige schaaldieren zou hij 10 procent kunnen oogsten. Noordelijke zeeotters zijn niet zo kieskeurig. Als zeeotters het bed hebben ontdekt, vindt Leighton gebroken schelpen op de oceaanbodem en een handvol zeeëgels die verborgen zijn in rotsholtes. ‘Dan weet je dat je in de problemen zit.’
Patrick Lemons, chef van de afdeling zeezoogdierbeheer voor de Amerikaanse Fish and Wildlife Service in Alaska, zegt dat de federale wet voor bescherming van zeezoogdieren de mogelijkheid tot ingrijpen beperkt. Zeeotters in het zuidoosten van Alaska staan ??niet op de lijst van bedreigde diersoorten. Toch kan de dienst niet ingrijpen om de commerciële visserij te beschermen zolang er geen ‘optimale duurzame otterpopulatie’ is bereikt.
bontjas
‘Zeeotters koloniseren Alaska’s zuidoosten steeds meer en zitten daar aanzienlijk onder het draagvermogen van het gebied’, stelt Lemons. Het ‘draagvermogen’ is het aantal dieren dat in een regio kan leven zonder dat het milieu wordt aangetast. De dienst zou lokale beheerplannen met de inheemse bevolking van Alaska (‘natives’) kunnen ontwikkelen. Daarmee kan de vangst van schelpdieren – waaronder krabben, oesters en zeeslakken – worden beschermd. Zeeotters zijn de grootste marterachtigen. Om warm te blijven, kunnen ze vertrouwen op de dichtste vacht op aarde te vinden is. Hun bontjas maakt hen tot een gewilde prooi voor jagers, te beginnen met Vitus Bering, de Deense ontdekkingsreiziger die rond 1700 de Noordelijke Stille Oceaan verkende. Russische en Amerikaanse pelsjagers hebben in 150 jaar de populatie zeeotters vrijwel weggevaagd. De ondertekening in 1911 van een internationaal verdrag om noordelijke pelsrobben en zeeotters te beschermen, redde de zeeotter van definitieve uitroeiing.
In de jaren zestig verhuisde het natuuragentschap van Alaska meer dan vierhonderd zeeotters van de Aleoeten (Zuidwest-Alaska) naar het zuidoosten om de diersoort weer in zijn historische verspreidingsgebied te introduceren. Bij een telling in 2000 schatten natuurbeschermers hun aantal op 12.000 dieren. De laatste telling in 2012 kwam uit op 27.500 dieren, een groeipercentage van 12 tot 14 procent per jaar. Vissers vrezen dat de otterpopulatie zich binnen zes jaar verdubbelt.
jacht
Jacht is een van de weinige methodes om het bestand aan zeeotters te reguleren. Volgens de federale wetgeving mag alleen de kustbevolking van Alaska otters bejagen. Er geldt geen seizoens- of gewichtslimiet; wel stellen federale regels paal en perk aan de manier waarop pelzen kunnen worden gebruikt.
Otterjagers kunnen hele pelzen alleen verkopen aan andere ‘natives’ in Alaska. Niet-inheemse inwoners van Alaska mogen alleen delen van de ottervacht kopen als die ‘aanzienlijk is veranderd in een authentiek inheems handwerk door een inheemse burger van Alaska’. Andere redenen om op otters te jagen, zijn er nauwelijks.
Op aandringen van duikvissers heeft de Senaat van Alaska onlangs een resolutie aangenomen waarin het Amerikaanse Congres wordt verzocht de wetgeving te wijzigen en de verkoop van pelzen zonder beperking toe te staan. Inheemse ambachtslieden en jagers hebben een financieel belang bij het handhaven van een robuuste zeeotterpopulatie, meent Lemons. Nog belangrijker is volgens hem dat zeeotters het ecosysteem beschermen tegen dieren die kelp en zeegras eten. Dat maakt het leefgebied ook aantrekkelijk voor vissoorten als haring.
Toch denkt woordvoerder Doherty van de duikvisserij dat de visindustrie en de otters niet naast elkaar kunnen bestaan, gezien hun huidige groeitraject. ‘Dat is niet haalbaar zolang de zeeotterstand elk jaar met 13 procent blijft groeien.’ <