Zeven vragen die elke voorganger zich zou moeten stellen na de affaire-Hybels

Zoals veel mensen heb ik heel wat van Bill Hybels geleerd. Ik heb al zijn boeken over leiderschap gelezen en de afgelopen tien jaar de Global Leadership Summit bezocht; ik vond het inspirerend hoe hij vrouwen een plek gaf in de leiding van de kerk. De schokkende onthullingen over zijn leven achter de schermen houden mij nog steeds bezig.

Al weken denk ik erover na hoe dit heeft kunnen gebeuren. Het moet dan gaan over zijn eigen geestelijke toestand, het gebrek aan toezicht en de sterrencultuur van voorgangers en hun macht, waaraan al veel kerken in de VS ten onder zijn gegaan.

Maar mijn taak is allereerst na te gaan waar ik zelf sta in dit alles.

Ik ben in mijn nadenken hierover geconfronteerd met mijn eigen duistere kant en hoezeer ik genade nodig heb. Als we alle lagen van dit Willow Creek-verhaal willen ontrafelen, laten we dan maar nederig zijn en bij onszelf beginnen. Hier zijn zeven vragen die ik mezelf heb gesteld.

1. Leef ik in de waarheid? Zijn er terreinen in mijn leven waar ik niet integer leef?

Integriteit is niet hetzelfde als volmaaktheid; het gaat om een worsteling in geloof. Als leiders en voorgangers moeten we de leugens en illusies die ons leven verstoren, eerlijk onder ogen zien; dat kan niet anders. Leef ik echt met God in gebed? Is de manier waarop ik mijn geloof praktiseer, geworteld in Gods liefde? Is mijn leven met God een leven van schuldbelijdenis en bekering? Het gaat geestelijk gezien nooit beter met ons dan wanneer we onze zonden belijden.

2. Heb ik vriendschappen die me helpen mijn duistere kant onder ogen te zien?

In het verlengde van punt 1, is het Willow Creek-debacle een uitnodiging om vrienden te hebben bij wie we eerlijk kunnen zijn – en die eerlijk kunnen zijn bij ons. Hebben we vrienden die ons in liefde de waarheid zeggen? Maken we tijd voor relaties waarin voor onze ziel wordt gezorgd en waarin we onze zonden kunnen belijden?

Eind vorig jaar ontdekte ik bij mezelf dat je als leider gemakkelijk in een isolement raakt. Ik heb veel vrienden, maar ik weet dat ik bewust ruimte moet maken om te worstelen met de uitdagingen en verleidingen van macht. Ik heb eens per maand een ontmoeting met een paar vrienden (ook voorgangers) via een video-oproep. Ik heb alle hulp nodig die ik kan krijgen.

3. Onderwerp ik mezelf aan het gezag van anderen, vrijwillig, met blijdschap en transparant?

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik dat met blijdschap doe. Ik houd er niet van als een ander zegt wat ik moet doen. Ik wil het voor het zeggen hebben. En toch is dit een van de belangrijkste waarborgen voor mijn leiderschap en mijn pastoraat. Ik ben dankbaar dat ik elke maand verslag moet uitbrengen aan een oudstenraad, die lastige vragen stelt. Ik ben dankbaar dat zij niet tegen me opkijken. In het voorbije jaar heb ik erg moeten groeien in mijn relatie met die raad. De Willow Creek-situatie herinnert me eraan dat ook ik blinde vlekken heb. Nog steeds is het een strijd voor mezelf om me aan gezond gezag te onderwerpen. Mijn valse ik wordt aan het licht gebracht. Mijn perfectionisme ligt op tafel. Maar diep van binnen weet ik dat God me beschermt.

4. Over welke grenzen (tijd, energie, macht, geld) ga ik momenteel heen?

Onze ziel is in gevaar als we over onze grenzen gaan. Dat is eigenlijk de essentie van zonde: zie de val in het paradijs. God had een grens gesteld en willens en wetens ging de mensheid daaroverheen. Elke keer als we dat doen, komen we op het gebied van Satan. Welke grenzen gaan we te buiten? Zijn we altijd maar aan het werk? Gaan we niet goed om met geld? Misbruiken we macht? Spelen we voor God? Houden we zondagsrust? Spelen we wel met onze kinderen? Hebben we een leven buiten het kerkenwerk? Het is geen geheim dat de Willow Creek-cultuur niet bevorderlijk was voor een gezond leefritme. En dat is in veel kerken niet anders.

5. Waar heb ik voor mijn gevoel recht op?

Toen ik Pete Scazzero opvolgde als voorganger van New Life, zei hij: ‘Gefeliciteerd! Je mag niet meer bij de kerk parkeren!’ Daar schrok ik van. Moeten voorgangers juist geen parkeerplek hebben? Wij hebben bij onze kerk een heel kleine parkeerplaats (hoewel nog enorm groot voor New Yorkse begrippen), maar het gaat vooral om de cultuur. Als voorganger heb ik geen recht op een voorkeursbehandeling. Ik ben geroepen om mijn gemeente voor te gaan in dienstbetoon. Dat kan ook te ver gaan, als voorgangers niet goed genoeg worden verzorgd, bemoedigd en gesteund, maar de kern van dit punt is waar je recht op meent te hebben.

6. Ga ik regelmatig in therapie om mezelf te leren kennen?

Therapie is een geschenk. Dat heb ik in mijn tien jaar in deze gemeente gezien. Toen ik begon, heb ik een psychologische test gedaan, waaruit bleek dat ik tekortschoot in empathie. Daar moest het nodige aan gebeuren. Een vereiste voor mij als pastor was dat ik mezelf beter leerde kennen. Daarbij profiteerde ik van de professionele ervaring van wijze therapeuten. Ik ben ervan overtuigd dat iedere pastor regelmatig in theraptie moet. De mate waarin we onder vuur liggen, de macht waarover we beschikken, de stress waaraan we blootstaan, vraagt om een systeem waarin we onszelf steeds beter leren kennen, om onze macht niet te misbruiken.

7. Voor getrouwde voorgangers: kan mijn partner ergens bij het leidersteam van de kerk terecht om te vertellen hoe het thuis werkelijk gaat?

Het doel van je huwelijk als voorganger is niet dat je een goede basis moet hebben voor je werk in de gemeente.

Je huwelijk hoort de basis te zijn voor een leven geworteld in diepe, intieme, verbondsmatige liefde, van waaruit we worden gevormd door God, en van waaruit we anderen kunnen voorgaan.

Een van de manieren om erachter te komen waar je groei en heling nodig hebt, is je partner uit te nodigen – degene die jou het beste kent – om eerlijke feedback te geven over hoe de dingen thuis gaan.

Je bent als voorganger geen directeur van een groot bedrijf.

Ons leven thuis kan gescheiden raken van ons kerkelijk leven.

Een van de manieren om te groeien in heelheid is ruimte scheppen voor dit soort gesprekken.

Er zijn nog allerlei andere vragen die aan de orde moeten komen.

Maar het belangrijkste is nu eerst dat het niet allereerst de ander is die tot bekering moet komen – dat zijn we zelf. <