Blunder
11-11. Sint Maarten. Helaas kon het dit jaar niet doorgaan.
Terwijl ik ’s avonds een rondje met mijn vriendin door de wijk liep, merkte ik dat mensen zich er echt aan hielden. Geen brandende kaarsen bij de deuren, geen zingende kinderen op straat met dansende brandende lampionnen. Eerder op de avond was er ook niet aangebeld bij mijn eigen huis.
Ik vond het sneu voor de overbuurkinderen. Hun ouders hadden altijd zo trouw de tassen van mijn kinderen met snoep gevuld.
Een dag later besloot ik een verrassingstasje aan hun deur te hangen. Toen ik even later uit mijn raam keek, zag ik een ander, iets ouder buurkind verrukt naar zijn voordeur rennen. Oeps, ik had het tasje bij het verkeerde nummer gehangen. Snel maakte ik een nieuwe voor de deur die ik in eerste instantie in gedachten had. Via een appje kreeg ik een lief bedankje.
Thuis werd ik uitgelachen om mijn blunder.
Niet veel later viel er een bedankkaartje van het andere buurkind in de brievenbus. Ik had – waarschijnlijk zijn laatste – Sint Maarten toch nog tot iets bijzonders gemaakt.
Die blunder had zo moeten zijn, zullen we maar zeggen.