Shevchenkos laatste kunstje
Kan veteraan Andrey Shevchenko vrijdagavond zijn laatste kunststukje voortzetten? Voor voetballiefhebbers is het dé vraag van vandaag.
De manier waarop de trots van Oekraïne maandag zijn land naar een overwinning tegen Zweden leidde, was indrukwekkend. Tegen de Fransen moet hij laten zien dat de opleving van de wereldspeler van weleer geen incident was.
Shevchenko is de bekendste vertegenwoordiger van zijn nog jonge land Oekraïne. Geboren als Sovjetburger, geëvacueerd tijdens de kernramp in Tsjernobyl en opgeleid bij toen nog staatsclub Dinamo Kiev. Los van de met elkaar konkelende politici zou ik naast polsstokhoogspringer Sergey Bubka geen bekendere Oekraïner kunnen noemen. Sporters gaven kleur aan de verder grijze Oostblokstaat, die onafhankelijk werd in 1991.
De naam Shevchenko staat voor mij symbool voor mooie voetbalherinneringen. De spits staat in een rijtje met bekende namen als George Weah, Marco van Basten, Roberto Baggio en Zlatan Ibrahimovic. Allemaal spitsen die furore maakten bij AC Milan. Op clubniveau won Shevchenko zon beetje alles wat er te winnen viel. De tragiek van grote sterren uit kleine voetballanden was echter ook zijn deel. Alleen in 2006 nam hij met zijn land deel aan een WK, met teleurstellend resultaat. Het EK in eigen land is voor de geslepen spits daarom dé kans nog een keer te vlammen op nationaal niveau. Juist nu zijn glansrijke clubcarrière voorbij is. Na een teleurstellende periode bij Chelsea keerde hij in 2009 terug bij zijn jeugdliefde Dinamo Kiev.
Sindsdien is het alles Oekraïne dat de klok slaat. Zijn dubieuze rol in de Oranjerevolutie laat Shevchenko daarbij liever achter zich. In 2004 koos hij nog publiekelijk voor Viktor Janoekovitsj en tegen Joelia Timosjenkos revolutie. Het werd hem door veel fans niet in dank afgenomen. Nu het EK wordt gebruikt als podium voor kritiek op de regering van Janoekovitsj, houdt Shevchenko zich afzijdig. Ik kies geen kant. Ik representeer nu Oekraïne in de wereld. Ik heb mijn eigen missie. Met die missie bewijst hij zijn president mogelijk toch nog een dienst. Zolang de spits zijn voeten (of zijn hoofd) laat spreken, is hij het gesprek van de dag. Mijn steun heeft hij. Want wat is er mooier op een EK dan wanneer het gastland boven zichzelf uitstijgt?
