Je verdwijnt in polder Westzaan zomaar een meter onder de grond. En de bodem golft als een waterbed
Reportage
Gerard de Vries ligt op zijn rug. Zijn ene been steekt omhoog. ‘Ik verdween tot aan mijn lies in een gat en voelde niet eens de bodem.’ Het water gutst uit zijn laars. ‘Je ziet het gat nauwelijks. Dat is het verraderlijke hier.’
Genieten van groen
In de polder van Westzaan loopt een Trilwacht rond: een groep vrijwilligers die al vijftig jaar dit natuurgebied beschermt. Het is een veenweidegebied met gaten waar je met je hele been in verdwijnt. En: wie hier wil lopen moet ook zeebenen hebben. Ik ben gewaarschuwd. Het veen onder mijn voeten trilt en golft. De bovenste laag bestaat uit een mengsel van veenmossen, riet, biezen en kruiden. Daaronder zit modder en water. De laag waarop we staan, drijft daarop. Is dit de gevaarlijke tak van de natuurbescherming?
Boeren hebben weinig aan dit land. Hier kun je met zware machines niet op. Als je wat met deze grond wilt, moet je het met de hand doen, wat dan ook gebeurt. Want deze grond is ‘een parel voor botanici’, hoor ik van de vrijwillige..
