Zijn patiënten hielpen Dirk De Wachter door een zware periode: ‘Ben door het oog van de naald gekropen’
Interview
Psychiater Dirk de Wachter (62) hoopt dat hij over een paar jaar zijn kleinkindjes naar school kan brengen. Maar of hij daarna nog lang zal leven ... Als een donkere wolk achtervolgt de dood hem, vertelt hij, zittend op de sofa. Toen hij ernstig ziek was, hielpen zijn vrouw en kinderen maar ook zijn patiënten en volkomen onbekenden hem erdoorheen: ‘U kent mij niet, maar ik ken u wel’, schreven ze. ‘En ik ben u zó dankbaar.’
Niet te missen
Zeven Deugden
Hoop
‘Mijn moeder zit hier op die kleine stoel. Ze luistert en ze vindt het goed. Af en toe zegt ze: ‘Dirk toch, niet naast je schoenen lopen!’
De doden, ik spreek over ze. Mijn moeder, mijn ooms die priester waren, mijn kleine slimme tante zonder kinderen, mijn leermeesters ... Ik bén de dode mensen. Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan hen die van betekenis zijn geweest. Dat is het eeuwige leven, dat natuurlijk niet eeuwig is. Want ík vertel nog over ze tegen mijn kinderen, maar daarna gaan ze de vergetelheid in.
Hoop is: wachten zonder verwachting. Zonder hoop geen herstel. Hoop is: de ander die blijft, ook als er medisch geen verbetering meer zal volgen. Je kunt hoopvol sterven, zelfs zonder hemel, als anderen zich jou zullen herinn..
