Met een glimlach verkocht mijn opa vlees met water, want dat kostte een dubbeltje meer
Column
Een slootje met boterbloemen, koolzaad en knotwilgen is een van de meest alledaagse tafereeltjes voor uit de klei getrokken families als de mijne. Een salamander schiet weg, een fuut duikt onder, het water ligt bewegingloos te wachten op het einde van een koude dag en flitsen van herkenning halen me uit de tijd.
Ik zie mezelf met mijn schepnet, een emmertje en mijn A-diploma langs de waterkant op zoek naar kikkerdril. In dezelfde milliseconde zie ik herinneringen van mijn voorouders, als waren ze de mijne. Mijn moeder die tijdens het spijbelen van school met haar beste vriendin Ina van haar fiets valt en in een berm vol brandnetels terechtkomt.
Mijn opa, die met een pak vlees onder de snelbinders in vijftien graden vorst, onderweg is naar een klant. Hij glijdt uit op de brug over de vaart, stuitert naar beneden en landt, ploep, in een wak. Het is alsof die verhalen gezaaid zijn in de grond, alsof ze in mij weer wortel hebben geschoten terwijl ik groot groeide op hetzelfde polderveen.
