In groepen van vier tot tien spelers betreed je een gebied waar meerdere simpele taken liggen te wachten. Terwijl je deze uitvoert, heeft minimaal één speler de taak om ongezien de overige spelers uit te schakelen. Lukt het deze speler om over te blijven, dan wint die de ronde. Lukt het overige spelers om de bedrieger te ontmaskeren of alle taken uit te voeren, dan winnen zij.

De game oogt simplistisch en zowel de figuren als omgevingen hebben iets weg van een kindertekening. Dit vertaalt zich ook naar de simpele kern van de game. Het is eenvoudig uit te leggen en iedereen kan aansluiten. Al snel wordt duidelijk dat de simpliciteit van deze game alle ruimte geeft aan het sociale aspect van de ervaring: de interactie tussen gamers.

Elke keer dat een speler het lichaam van een uitgeschakelde medekandidaat vindt, worden alle spelers bij elkaar geroepen en vindt er een discussieronde plaats. Alleen tijdens deze momenten mag er gesproken worden en vliegen de verdachtmakingen over de virtuele tafel. Na een stemronde wordt er, indien er een meerderheid is, iemand uit de groep gegooid waarna het spel zich weer vervolgt in stilte.

Klopt het dat jij hem tegenkwam toen je bovenlangs liep? Is zij minder verdacht omdat jij de hele tijd bij haar was? Het voelt bijna aan als Wie is de Mol in het klein, of nog beter: het kaartspel Weerwolven van Wakkerdam. Alles is verdacht. De intensiteit van een spelronde wordt gecreëerd door het enthousiasme van de groep waarmee je speelt.

Na een aantal potjes begin je patronen te herkennen maar leer je daar ook op te anticiperen. Het spel blijft gelijk, maar de spelers passen hun tactieken op de groep aan. Spelrondes zijn kort maar krachtig, waardoor discussies amper ruimte krijgen om te escaleren of een wig te drijven.

Het enige aspect wat wellicht de nodige frustratie oproept zijn de momenten dat servers crashen of verbindingen wegvallen. Hiertegenover staat dat de ontwikkelaar nog steeds bezig is met verbetering en uitbreiding van de game. ◀