Verschillende vormen van doopvernieuwing: ‘Het voelt toch bijna als een tweede doop’
Achtergrond
Je voor een tweede keer laten dopen is omstreden, in zowel rooms-katholieke als protestantse kerken. Tegelijk verlangen sommige kerkleden er wel naar. De afgelopen jaren hebben kerken daarvoor rituelen ontwikkeld. Maar werken die ook?
‘Ongelofelijk frustrerend’, zegt de protestantse voorganger Taco Koster. Hij heeft het over het fenomeen dat protestantse kerkleden zich in een evangelische gemeente laten dopen, omdat hun eigen kerk daarvoor geen ruimte biedt. Twee keer dopen is nu eenmaal een onmogelijkheid in protestantse kerken – de al eeuwenlang oplaaiende discussie daarover zit nog steeds muurvast.
Tien jaar geleden leek de Protestantse Kerk in Nederland een geitenpaadje te hebben gevonden, dat recht doet aan zowel de kerkelijke principes (niet tweemaal dopen) als het verlangen van als kind gedoopten naar een nieuw ritueel met water. Zo’n ‘doopvernieuwing’ is een herinnering aan of bevestiging van de doop, zonder dat die wordt overgedaan.
