Column: Een preek gaat ook om de vorm. Het is niet of-of, maar en-en

Nog tijdens het gesprek met Arie heb ik mail van een gemeentelid. Dat de preek staat als een huis. Grappig dat ze refereert aan een van mijn trainingen. Iemand anders appt dat de IKEA-structuur er goed in zat. Ze is blijkbaar op de hoogte van mijn preekstructuur: een inspirerend intro, een krachtige kern, erkenning en een activerende afsluiting. Helaas appt ze niks over de inhoud.

Ik startte met vertellen dat velen van ons in de vakantie terugkijken en vooruitblikken. De balans opmaken. Dat veel kerkenraden nadenken over online diensten of de focus op kleine groepen. Dat het wat mij betreft niet of-of is, maar en-en. Dat de mensen van de eerste Pinkstergemeente samenkwamen in de tempel én in de huizen. Natuurlijk hoeven we hun manier van gemeentezijn niet te kopiëren, maar ze kunnen ons wel inspireren in deze gekke tijden.

‘En en’, schreef ik op een whiteboard.

Met een andere stift vulde ik aan, waardoor de preektitel helder in beeld verscheen: huizen in Handelingen.

Eronder schreef ik nogmaals en en. Het eerste woord werd samen. Het tweede woord leren. Ze bleven immers trouw aan het onderricht van de apostelen. Met het veranderen van één letter werd samen leren samen leven. Ik legde uit dat ze bij elkaar kwamen voor gezamenlijke maaltijden, avondmaal vieren, bidden en delen. In alle eenvoud en vreugde. Ten slotte wijzigde ik nog één letter en zo werd samen leven samen loven. Ze loofden God, staat er namelijk in het laatste vers van het gelezen Bijbelgedeelte.

Ik was zelf erg content met de drieslag leren, leven, loven, die de tekst me als het ware aanreikte.

Arie, de mailer en de apper genoten er blijkbaar van.

‘Ja, het is mijn vak’, zeg ik tegen Arie. ‘Maar dat betekent niet dat het elke week zo soepel verloopt. Bij elk Bijbelgedeelte gaat het anders. Vaak is het ook gewoon bidden, zoeken en hard werken om tot een duidelijke kern te komen. Het gaat om de inhoud, hè?!’

‘Nou, ik ken genoeg predikanten met een goede inhoud. Ze bereiken me alleen niet vanwege de vorm.’

Arie heeft gelijk. Het gaat ook om de vorm. Het is niet of-of, maar en-en. Preek ik toch weer voor mezelf. ■

Paulien Vervoorn is trainer, spreker, auteur geloofwaardigspreken.nl