De nieuwste Cessna van de MAF vliegt volgende week in Zuid-Sudan

Teuge

Voor het vliegveld in Teuge staan grote hekken met prikkeldraad erboven. Borden waarschuwen pottenkijkers voor gevaar. Honden bewaken het terrein, melden de borden – al zijn ze nergens te bespeuren.

De onthulling van de nieuwste, door Mission Aviation Fellowship (MAF) aangeschafte Cessna Caravan vindt woensdag plaats in een grote, donkere hal, die spaarzaam paarsblauw verlicht is. Eerst wordt een filmpje getoond waarin het vliegtuig te zien is. Zonder waarschuwing valt aan het eind ineens het zwarte gordijn voor het gloednieuwe vliegtuig weg. De lichten in de zaal gaan aan. ‘Dat is hij dan’, meldt een medewerker met trots in zijn stem.

De Cessna Caravan heeft propellers voorop en een lange snuit; de vleugels en staartvleugels zijn aan de bovenkant van het toestel bevestigd. Dat heeft diverse redenen, vertelt voormalig bushpiloot Pieter van Dijk. ‘Een van de redenen is dat mensen die dichtbij staan, zo niet geraakt worden. Soms steken er vlak voordat je landt, nog dove mensen de landingsbaan over. Een tweede reden is dat je vleugel minder snel geraakt wordt door opspattende steentjes, als de landingsbaan van grind is. Dat is heel belangrijk, want in de vleugel zit de brandstoftank.’

hevige windvlaag

Ondertussen is het tijd voor de proefvlucht met de nieuwe Cessna. ‘Jullie vliegen met goed materiaal en goede piloten’, stelt woordvoerder Mark-Jan Bremmer de passagiers gerust. De laatsten sjouwen door het smalle middenpad naar voren. ‘Het begint nu wel spannend te worden’, merkt iemand op. Voor de laatste controles wil piloot Marco Koffeman met de passagiers bidden. Hij vraagt om bewaring tijdens de vlucht en een zegen op het werk voor de meevliegende passagiers.

Nadat de riemen zijn vastgemaakt, is het tijd voor de veiligheidsprocedure. Voortdurend klinken er allerlei piepjes. Hoofdpiloot Koffeman en copiloot Van Dijk testen de motor en de systemen. De propeller gaat draaien. De grassprietjes naast de taxibaan buigen zich onder de hevige windvlaag die dat veroorzaakt.

Als enkele andere vliegtuigen zijn opgestegen, is de baan vrij. Het toestel schudt en beeft; de wielen gaan los. De passagiers kijken hun ogen uit. IJverig maken ze foto’s en filmpjes. Er is veel te zien en het is helder weer. Waterwegen wisselen af met autowegen, bomen met weilanden. Al snel stijgt het toestel uit boven de weinige laaghangende wolken die er zijn. Het duurt niet lang of Deventer komt in zicht. Veel dicht opeengepakte huizen, met aan de rand van de stad een slingerende IJssel. Even later hangt de Cessna boven de A1. Een lange rij aan auto’s baant zich een weg door het landschap. Bomen in de bontste herfstkleuren staan overal. Wolken benemen het zicht, maar dat is van korte duur.

De piloten, die hun passagiers van tijd tot tijd op de hoogte houden van wat er te zien is, zetten de landing in. In snel tempo komen bomen, weilanden en boerderijen dichterbij. Naarmate de hoogte afneemt, lijken auto’s sneller te gaan rijden. Dan raken, met de gebruikelijke schok, de wielen van het vliegtuig de grond. Even later klinkt door het toestel de stem van de copiloot. ‘Dank voor het vertrouwen, ik hoop dat jullie genoten hebben.’ De passagiers bevestigen dat laatste. Het gebed van Koffeman is verhoord. <

Marco Koffeman, directeur bij de vliegschool van de MAF, heeft jarenlang voor de zendingsorganisatie in Afrika gevlogen. Hij zal de nieuwste Cessna Caravan naar Zuid-Sudan vliegen. Dinsdag vertrekt hij; vrijdag hoopt hij aan te komen.

Het werk van een MAF-piloot is altijd onvoorspelbaarder dan van reguliere piloten, zegt hij. ‘Neem de veiligheidssituatie. Maar het is altijd relatief: hoe sta je er zelf in? De MAF houdt alles goed in de gaten en heeft contact met ambassades en experts op het gebied van veiligheid.’ Gevaar hoort bij het werk van de MAF, weet Koffeman uit ervaring. ‘Waar gevaar is, is ook nood. Zelf heb ik situaties meegemaakt die achteraf gezien heel gevaarlijk waren. Maar omdat wij vliegen, bieden wij vaak de laatste mogelijkheid voor evacuatie.’ Een van die situaties was met een zendingsteam in Uganda. ‘Zij zaten op de grens met Congo, waar regelmatig rebellen waren. Ik moest hen evacueren en later bleek dat de rebellen twee uur later bij de vliegstrip waren. Maar dat hoort erbij.’

Toch was avontuur niet de belangrijkste reden voor Koffeman om voor dit werk te kiezen. ‘Ik wil mensen helpen. Ik heb een passie voor mensen die in nood zijn, juist vanuit mijn geloof.’