Charismatisch en katholiek
Eind mei is er in Nijkerk een driedaagse genezingsconferentie met evangelisch-charismatische sprekers als Randy Clark, bekend van de recente ‘There is More’-dag van het Evangelisch Werkverband, en evangelist Mattheüs van der Steen. Maar er komen ook twee rooms-katholieke sprekers: theoloog Johannes Hartl uit Duitsland en een Franse priester, Jean-Michel Tour.
Onder protestanten is er de laatste maanden weer beweging en discussie over de (buitengewone) gaven van de Heilige Geest – niet voor het eerst. Rooms-katholieken zijn daar al veel langer mee bezig. De laatste tijd ontstaan er over en weer contacten. En daarmee kansen voor kruisbestuiving. Beide kanten zien daar wel wat in.
‘Een paar duizend mensen’, schat voorzitter Ine Stassen de omvang van de Katholieke Charismatische Vernieuwing in Nederland. Deze beweging binnen de Rooms-Katholieke Kerk viert dit jaar haar vijftigjarig bestaan. Charismatische vernieuwing betekent volgens haar, dat de Heilige Geest mensen in beweging zet om bewust volgeling van Jezus te worden. ‘Het geloof, de Bijbel, de eucharistievieringen gaan veel meer voor je leven. Dat is iets geweldigs. Vaak gebeurt dat door een eenmalig, heftig moment – tijdens een conferentie, maar het kan ook als je thuis in gebed bent. En er zijn ook mensen bij wie het via een geleidelijk proces gaat.’
Stassen heeft het niet meteen over wonderen van genezing of bevrijding, waarover het bij protestanten algauw gaat. ‘Die spelen bij ons een heel kleine rol’, zegt Kees Slijkerman, secretaris van de Europese Katholieke Charismatische Vernieuwing. ‘Het Tweede Vaticaans Concilie heeft in 1964 gezegd: “Naar buitengewone gaven mag men niet zomaar verlangen.’’ Ook de ervaring van het dagelijks leven maakt dat we er zo in staan. Wonderen kunnen een voorteken zijn van Gods volmaakte rijk, maar ze gebeuren lang niet altijd hier en nu. Als je vooral het accent op wonderen legt, kun je makkelijk in een wat overspannen toestand raken.’
De katholieke traditie is eeuwenoud en heeft alle ontsporingen meegemaakt. De lessen daarvan neemt ze mee, plus een kerkelijk kader – toezicht door bisschoppen – om uitwassen te corrigeren.
Innerlijke genezing staat bij de Katholieke Charismatische Vernieuwing hoog op de agenda; daar zijn speciale themaweekenden voor. Maar, zegt Slijkerman, die ‘buitengewone gaven’ kunnen ook te vér naar de achtergrond raken. Hij merkt dat een jongere generatie binnen de Katholieke Charismatische Vernieuwing meer aandacht wil voor genezing en bevrijding. Zij bezoeken daarom ook evangelische conferenties. ‘Wij hadden vroeger een werkgroep die juist op dit gebied voor degelijke inhoudelijke toerusting zorgde. Maar die is in 2001 gestopt. Daar hebben we misschien wat laten liggen.’
De Katholieke Charismatische Vernieuwing is een klein clubje. Je kunt niet zeggen dat ze de Rooms-Katholieke Kerk in Nederland in vijftig jaar onherkenbaar heeft veranderd. In een modale parochie voelen charismatische katholieken zich niet zomaar thuis, erkent Ine Stassen.
Daarom hebben ze eigen conferenties om heen te gaan. Maar Stassen zou het ook mooi vinden als er enkele charismatische parochies in het land zouden komen. Daar zou de liturgie dan met andere muziek, meer lofprijzing en ruimte voor uitingen van de Geest kunnen worden gevierd.
Concrete plannen zijn er volgens Stassen (nog) niet. Er is een besluit van de bisschop voor nodig en instemming van het parochiebestuur, dus het is niet zomaar geregeld. Maar enkele andere bewegingen – zoals Emmanuel en het Neokatechumenaat – hebben ook enkele ‘eigen’ parochies in Nederland. Dus het kan wel. ?
