‘Bij Opwekking kan je echt losgaan zonder dat je ouders op je letten’
Biddinghuizen
‘Bandjes! Laat even allemaal je bandje zien!’ Voor de ingang van de teenzone staat een jongeman op zware schoenen in een regenjas. Het is zondagochtend, eerste pinksterdag. De dag waarop de pinksterconferentie van Stichting Opwekking traditiegetrouw de meeste bezoekers trekt. De meesten van hen zitten in de grote witte tent op het hoofdterrein, te luisteren naar Henk Stoorvogel. Wie verder doorloopt, langs een rij eettentjes, een stukje camping en dan linksaf, ziet nog een witte tent staan. Iets kleiner en minder toegankelijk.
De zaal is donker. Er staan geen stoelen op de houten vloer. ‘We sing hallelujah’, zingt de band, die grotendeels uit jonge mensen bestaat. David de Vos klimt het podium op. ‘Als we dit zingen, wil ik je uitnodigen om je ogen te sluiten en het Lam voor ogen te zien.’ – ‘We sing hallelujah’ – ‘De Heilige Geest is in ons midden. Als je je uitstrekt naar Jezus, gebeurt er iets in je binnenste.’ – ‘We sing hallelujah’ – ‘Laten we het allergrootste applaus voor Jezus geven wat je ooit hebt gedaan!’ De volle zaal, waar zo’n 3500 tieners in passen, juicht. Voor wie van energieke aanbidding houdt, is dit inderdaad ‘the place to be’, zoals op het bord boven de tent staat.
gevuld met de Geest
Tijdens de preek van De Vos, die gaat over gevuld raken met de Heilige Geest, zitten de tieners op de grond te luisteren. Twee meiden zitten dicht tegen elkaar aan, zodat ze samen onder een fleecedekentje passen. Het is koud, de regen is af en toe op het tentdoek te horen. Maar als De Vos klaar is met zijn toespraak en de aanbidding weer begint, wordt het vanzelf weer warm in de tent. De Vos vraagt de jongeren die nog nooit met iemand hebben gebeden om Gods Geest te ontvangen, hun hand op te steken. ‘Ik wil je uitnodigen om naar de talkzone te gaan. Ga maar, ga samen.’ Een aantal tieners loopt de zaal uit richting de aansluitende tent waar het bordje ‘talkzone’ boven hangt. Ze krijgen applaus. ‘Misschien heb je wel honderd keer gebeden, maar nooit iets gevoeld? Ga niet naar huis voordat er voor je gebeden is. Ga maar, in de naam van Jezus.’ Weer applaus. ‘Ja, laten we ze aanmoedigen, ga maar. Zullen wij met elkaar nog even lekker in de Geest zijn?’, stelt De Vos voor aan de achtergebleven tieners.
speeddaten
Tussen de middag is er op het tienerterrein van alles georganiseerd om hen niet alleen dichter bij God te brengen, maar ook dichter bij elkaar. Zo kunnen jongeren met elkaar sporten, creatief bezig zijn en speeddaten. Vooral dat laatste trekt veel bekijks. Presentator Patrick, met een rode baard en een zwarte pet op, stelt vanaf het podium de vragen waarover de jongens en meiden met elkaar mogen praten. ‘Als je in de supermarkt was, waarmee zou je me vergelijken?’ Ze hebben twee minuten om met een origineel antwoord te komen.
Buiten staan Anne (13) en Nanja (14). Zij hebben niet zo’n behoefte aan speeddaten. Dat hun ouders niet op dit terrein mogen komen, vinden ze heerlijk. ‘Hier ben je gewoon even lekker vrij met je vrienden. Hier kun je je ook wat meer als tiener gedragen, even helemaal losgaan.’ Nanja vond de dienst van vanmorgen supergaaf. ‘Het raakte me gewoon. Het was echt een van de mooiste diensten die ik ooit heb gehad.’ Anne is het met haar vriendin eens. ‘David de Vos vind ik fijn om naar te luisteren.’
Even verderop, bij de pannakooi, een voetbalveldje met hoge hekken eromheen, staan drie vrienden te kijken. Mart (13), Rick (13) en Djino (15) kennen elkaar nog van de basisschool. Als Mart uitlegt waarom het tienerterrein leuker is dan het hoofdterrein (‘Hier komen alleen jongeren, geen mensen van een oudere generatie’) zegt Rick lachend: ‘Het is gewoon veel gezelliger. Je ziet hier ook veel mensen van de nieuwe school. En je kunt hier gewoon doen waar je zin in hebt.’
Ook Emma (15) en Lieke (15) doen waar ze zin in hebben: selfies maken. Ze zitten op een bankje aan de rand van het terrein. De dienst met David de Vos vonden ze leuk, vrolijker dan anders. ‘Je kan lekker springen op de muziek. En heel hard meezingen zonder dat iemand erop let.’ Vanavond gaan ze ook naar de genezingsdienst op het tienerterrein. ‘Je hoort wel vaak dat mensen genezen en geraakt worden.’
springen en juichen
Die avond gaan de jongeren helemaal los. De band Insalvation wist het publiek ’s middags tijdens de sing-in misschien al aardig in beweging te krijgen, maar die danspasjes vallen in het niet vergeleken bij de springende en juichende tieners. ‘It’s all about you!’, zingt de band, die zelf ook flink staat te dansen. ‘Oehoe, oehoe!, It’s all about you! Hey! Hey!’ Als de blazers inzetten, gooien de tieners er zelfs nog een schepje bovenop.
In de aanloop naar het samen bidden voor genezing, wordt de muziek rustiger. Voordat het zover is, deelt jongerenwerker Joël Treurer beelden die zijn ontvangen in de luistertent. Dat is de plek waar volwassenen en tieners samen bidden en luisteren wat God tot hen wil zeggen. ‘God spreekt niet alleen tot oudere mensen.’ Dat is ook de reden dat de tieners zelf gaan bidden, voor hun vrienden en vriendinnen die genezing nodig hebben. ‘Wie van jullie zegt: ik heb een wonder nodig? Steek je handen maar in de lucht’, zegt Treurer. De jongeren die in de buurt van hen staan, mogen een cirkel vormen om de jongens en meiden die hun hand hebben opgestoken. ‘Als je staat bij iemand die een wonder nodig heeft, mag je nu voor diegene gaan bidden. En vraag of hij al wat voelt. Stamp eens met je voeten, knip eens in je vingers, gebeurt er iets? Ga maar bidden. En als er genezing is, dan ga je juichen met je groepje.’
Niet lang daarna klinken her en der enthousiaste kreten uit de zaal. Na verloop van tijd staan er meer dan tien jongens en meiden op het podium met een verhaal. Knieën die geen pijn meer doen, een oor dat open is gegaan en een nek die vast zat en is losgekomen. Treurer dankt Jezus en bemoedigt ook diegene die niet zijn genezen. ‘Dat betekent niet dat God niet van je houdt.’ Terwijl het begint te schemeren, loopt het programma in de teenzone ten einde. Uit de grote tent op het hoofdpodium klinken nog de laatste liederen en op de camping is gitaarmuziek te horen van de gasten die zich opmaken voor hun laatste, koude nacht. <
Het tienerterrein is alleen voor jongeren die minimaal in de brugklas zitten en maximaal zeventien jaar oud zijn. Volwassenen komen er niet binnen, op de organisatoren en een enkele jeugdleider na. Ook als journalist kun je niet zomaar doorlopen. Cora Vegter is bestuursvoorzitter van Youth and I, de stichting die het tienerprogramma verzorgt. ‘Het is belangrijk dat de tieners zich hier veilig voelen’, zegt Vegter. ‘We willen ze een ontmoeting met Jezus geven en sturen aan op emotie. Op een positieve manier gebruikmaken van groepsdruk, dat is wat hier gebeurt.’
De zaal van de tienertent is bewust donker gehouden. ‘Zo hebben de tieners het gevoel dat ze alleen kunnen zijn, tussen hun vrienden’, legt Vegter uit. ‘Het terrein is afgesloten, omdat tieners een peergroup nodig hebben: positieve voorbeelden uit hun eigen leeftijdsgroep. In deze diensten nemen tieners stappen in beleving. Er zijn stoere jongens die voor het eerst hun handen omhoog houden, omdat ze niet het risico lopen dat hun moeder meekijkt.’
Vegter benadrukt dat ze de jongeren niet alleen maar met een fijn gevoel naar huis wil sturen. ‘We vragen de tieners om een reactie, door hun hand op te steken. Als ze reageren, sturen we erop aan dat ze ook naar de talkzone gaan. Dat is de tent waarin ze kunnen napraten met tienerleiders, zodat de ervaring ook wordt omgezet in iets waar ze thuis mee verder kunnen. We zijn ons ervan bewust dat ze weer teruggaan naar hun plaatselijke gemeente. We moedigen ze aan om daar door te praten over wat ze hier hebben meegemaakt.’
