Laura Feenstra is in haar rolstoel op weg naar Santiago de Compostella

Mailly-la-Ville

‘Ik doe er nog zo’n tien jaar over voordat ik in Compostella ben’, zegt Laura Feenstra uit Alphen aan de Rijn. In 2016 vertrok ze vanuit Haarlem – ‘een middeleeuws vertrekpunt naar Compostella’ – helemaal alleen in haar rolstoel naar het zuiden. Sindsdien rolt ze jaarlijks één of twee weken verder, waarbij ze dagelijks tussen de 25 en 35 kilometer aflegt.

De Jakobsweg werpt voor iemand in een rolstoel wel extra problemen op, bijvoorbeeld vanwege ongeasfalteerde paden. ‘De Franse Ardennen waren nogal een uitdaging. De steilste helling was 21 procent. Als ik dat vooruit doe, kiep ik achterover. Dus klim ik achteruit.’ Voorbijrazende auto’s vormen een minder groot probleem. ‘Fransen houden goed afstand als ze me inhalen. Als auto’s me heel dichtbij passeren, zijn het bijna altijd Nederlanders.’

Feenstra lijdt aan het syndroom van Ehlers-Danlos, een bindweefselafwijking. Gewrichten ‘gaan gedeeltelijk of soms helemaal uit de kom’. Haar rolstoel heeft daarom elektrische ondersteuning, vergelijkbaar met een elektrische fiets. Maar ze moet nog steeds ‘ongeveer vijftig slagen doen om honderd meter te rijden’.

Ze overnacht op verschillende plekken. Pelgrimsherbergen zijn haar favoriete overnachtingsplek, speciaal voor pelgrims naar Compostella gecreëerde slaapplaatsen. Zo logeerde ze in 2017 in de kathedraal van Roermond. Af en toe slaapt ze in een klooster, en vaak op goedkope campings in een meegenomen tentje.

De eenzaamheid en de stilte tijdens het rollen maken deel uit van Feenstra’s pelgrimeer-ideaal. ‘Onderweg breng ik tijd met God door. Ik zing veel, vooral Taizé-liederen, die zijn vaak lekker voor het ritme, zeker als je de heuvels door moet. Bezinning, rust en gebed lopen allemaal door elkaar heen als ik rol. En ik ervaar God ook bijzonder in de schepping. Juist doordat ik zo langzaam door de natuur rol, zie ik alle kleine dingen zoals insecten of roofvogels en zwaluwen, een hert of bijzondere rotsen en rivieren.’ Naast de rust is er de soberheid. ‘Ik probeer zo voordelig en simpel te reizen.’

Feenstra is volledig afgekeurd. Ze moet rondkomen van een uitkering onder het minimum, samen met haar 15-jarige zoon die aan dezelfde genetische ziekte lijdt. ‘Als je twee weken eigenlijk met niets leeft, ben je extra blij met wat we eigenlijk thuis aan luxe hebben. Als je heel luxe op vakantie gaat, is het thuis een tegenvaller als je dan ineens geen jacuzzi of vijfsterrenhotel meer hebt. Als ik thuiskom, denk ik: wat fijn, een schoon toilet in plaats van een gat in de grond!’

vooroordelen

Tijdens een bezoek aan de oecumenische gemeenschap van Taizé in Frankrijk, waar jaarlijks duizenden jongeren uit alle christelijke kerken komen, kwam Feenstra acht jaar geleden in contact met rooms-katholieken. ‘Ik zat daar in een gespreksgroep met allemaal katholieken die niet aan mijn vooroordelen beantwoordden, bijvoorbeeld dat ze geen Bijbel zouden lezen. Maar dat deden deze katholieken dus wel. Toen ben ik maar eens gaan kijken in de parochie in de buurt, en ik ben eigenlijk nooit meer weggegaan.’

‘Toen ik voor het eerst een katholieke kerk binnenstapte, snapte ik er helemaal niets van. Ik wilde dat eerst eens uitzoeken, heb toen Katholicisme voor Dummies gelezen om te weten waar ik eigenlijk naar kijk.’ Bij de baptisten waardeert ze echter nog steeds ‘het enthousiaste meezingen’. Dat is iets wat ze ‘in de katholieke kerk enorm mist’. Maar in de katholieke kerk vindt ze juist weer de rust en de kracht van de symboliek.

Haar zoon is vorig jaar rooms-katholiek gedoopt en Feenstra begint binnenkort met haar voorbereiding op het vormsel, een soort belijdenis die in de katholieke kerk de doop bekrachtigt. ‘Ik hang nu al zoveel jaren tussen de verschillende kerken in.’

Ondertussen is Feenstra in gedachten al bezig met de route van volgend jaar. Dan gaat ze van Vézelay naar Taizé, hoewel dat niet op een officiële Compostellaroute ligt. Maar een stuk omrijden heeft ze er wel voor over om de plek die zo belangrijk was voor haar spirituele pelgrimstocht, in haar camino op te nemen. <