Met open armen word ik ontvangen. Ze zingen het niet alleen, ze dóen het
Column
Een paar minuten voor tien kom ik de kerkzaal binnen. Ik vraag een mevrouw of de plek naast haar vrij is. ‘Ja hoor, welkom.’ Ze geeft me een hand en maakt een praatje. Ook degene die daarna naast me komt zitten, geeft me een hand en stelt zich voor. Hij herkent me van de keren dat ik hier voorging, vraagt of ik inmiddels verhuisd ben en erkent dat het wel wennen voor me zal zijn in een nieuwe gemeente.
Ik denk terug aan de gemeente die ik vijftien jaar lang mijn thuisgemeente noemde. Een paar weken geleden kreeg ik er bij mijn afscheid een oorkonde mee voor het bedenken van allerlei initiatieven, zoals tijdelijke kringen, interactieve samenkomsten en gemeenteavonden over feedback in de kerk. De oorkonde prijkt op een kastje in mijn nieuwe woonkamer. Steeds als ik ernaar kijk, voel ik me dankbaar, maar ook een beetje ontheemd.
‘Hier is een plek voor jouw verhaal. Met open armen word je ontvangen. Welkom in Gods huis. Welkom, welkom thuis.’ Ik zing mee met het eerste lied. Ook al is het geschreven voor vluchtelingen, ik vind het toch speciaal. Zoals ik zoveel dingen speciaal vind aan deze kerk, waar ik nu voor de vijfde keer kom. Ik denk ..
