De weg uit deze crisis komt van Hogerhand en ik ben alvast gevaccineerd. Hoera!
Kort geleden kreeg ik mijn coronaprik. Aangezien wij met het hele gezin al corona doormaakten, was eentje genoeg. Totaal onverwacht overkwam mij een soort hoeragevoel - herkenbaar misschien, want het valt mij ook op bij pasgevaccineerde kennissen en familie. Het is een gevoel alsof je een soort mijlpaal bereikt, na tijden van voorzichtig zijn. Je voelt je plots héél beschermd. Tot op zekere hoogte is dit een vals gevoel van veiligheid. Ik kan nog altijd corona krijgen en doorgeven. Dus het is zeker geen reden om minder voorzichtig te worden. Tegelijk is de kans dat ik er erg ziek van word flink kleiner. Het vaccin beschermt mij en belooft gezondheid. En ook breder biedt het perspectief voor de hele samenleving. Dat is te merken aan de versoepelingen die gelijk opgaan met de vaccinatiegraad. De druk op de zorg neemt af. Hoop op economisch herstel neemt toe. En ook het sociale leven herstelt zich merkbaar beetje bij beetje. Gelukkig gaat het de goede kant op. Er is zeker reden tot blijheid.
mag ik blij zijn?
Ondanks die blijheid wringt er wat. Het commentaar van Ruurd Ubels in het Nederlands Dagblad van 17 juni legt mooi de vinger op de zere plek van de ongelijke verdeling van vaccins (zie ook het commentaar van Ria Kraa 8 mei 2021 in het Friesch Dagblad). Armere landen delven maar weer eens het onderspit. Mag ik wel blij zijn? Wat geeft mij het recht op deze prik? De toevallige omstandigheid dat ik in een welvarend en stabiel land leef, waar we alles aardig goed voor elkaar hebben? Onze welvaart is een gebroken situatie waar ik in vastgedraaid zit. Het levert mij een schuldgevoel op en tegelijk een diep gevoel van onmacht. Het is al lastig om tegen een persoonlijke zonde te strijden. Maar zonde kan je ook in de greep houden via onrechtvaardige systemen. Zo was het afgelopen zondag Wereldvluchtelingendag. Volgens het net verschenen rapport van de UNHCR zijn meer dan tachtig miljoen mensen wereldwijd op de vlucht. Natuurlijk ben ik niet rechtstreeks betrokken bij het conflict in Syrië, bij het regime in Venezuela of bij de illegale pushbacks aan de grenzen van Europa. Maar ik deel in Europa’s welvaart en bijgevolg heb ik geen schone handen. Systeemonrecht. Daar kan ik in mijn eentje niet veel tegen doen, zelfs met de beste christelijke wil van de wereld niet. Tegelijk heb ik er wel deel aan. Heer, vergeef me...
Jezus, wat heb ik, wat hebben wij, U nodig! U bent het betere vaccin. U beschermt mij tegen de zonde die in en om mij heen is. U bent zelf in onze gebroken werkelijkheid gekomen om mij en ons hieruit te redden. En ja, de zonde maakt ons nog steeds ziek. Maar u beschermt ons en belooft gezondheid, uitkomst uit de crisis, eeuwig leven zelfs. U bent ‘gratis’ en deelt uzelf uit, en bij voorkeur eerst aan wie in deze wereld niets hebben. U zult uiteindelijk ook herstel van relaties geven – wereldwijd – juist daar waar de onmacht ons in de weg zit.
blij en onrustig
Onmacht brengt tot belijden. Tegelijk is deze belijdenis geen vrijbrief om vervolgens niets meer te hoeven met de situatie. Ik moet me blijven inspannen om wat krom is in de situatie recht te trekken. Ja, ik mag blij zijn met mijn vaccinatie. Maar die moet me ook onrustig maken. Om Afrika. En ja, ik mag blij zijn met een stabiel en welvarend land, maar er gaat ook een oproep vanuit om – al is het op kleine schaal – gastvrij te zijn en me in te zetten voor een meer rechtvaardige verdeling van welvaart. En vooral mag ik blij zijn met het betere vaccin. Dat voorkomt dat ik vast kom te zitten tussen machteloosheid en een overspannen verwachting van mezelf. De weg uit deze crisis komt van Hogerhand. En ik ben alvast gevaccineerd. Hoera!
Myriam Klinker-De Klerck is universitair docent Nieuwe Testament. Zij schrijft dit artikel als lid van de gezamenlijke onderzoeksgroep BEST (Biblical Exegesis and Systematic Theology) van de Theologische Universiteiten in Apeldoorn en Kampen.
