Kleine akoestische jas soms te krap voor U2, maar moet je alles vergelijken met het origineel?
Recensie
De Ierse rockgroep U2 staat weer volop in de schijnwerpers. Eerst was daar de autobiografie van zanger Bono (Surrender), nu gevolgd door de in totaal veertig (!) nummers tellende collectie Songs of Surrender. Het betreft grotendeels nummers uit de U2-catalogus waaraan Bono zijn biografie opgehangen heeft, maar dan in een (semi-)akoestische uitvoering.
Aan de ene kant kun je zeggen: het opnieuw opnemen en uitbrengen van oude nummers is makkelijk scoren met al bestaand materiaal. Aan de andere kant: echt andere versies van bestaande nummers kunnen iets laten zien van artistieke groei en creativiteit.
En het moet gezegd: het ontbreekt U2 op deze collectie niet aan durf. Alle nummers zijn compleet gestript van hun stevige rocksound en semi-akoestisch opgenomen, soms in muzikaal minimale vorm.
Tegelijkertijd ligt daar meteen de achilleshiel van het project. Met name bij de grote bekende hits wacht je meestal op de vertrouwde climax, die vervolgens niet komt. Regelmatig vraag je je af of er in die zin toch niet meer uit het project gehaald had kunnen worden. Nu voelt het soms haast alsof je..
